บอกไว้ก่อนเลยว่าช่วงนี้จะเขียนเยอะหน่อยนะครับ ตามอ่านตามเมนท์กันด้วยล่ะ เหอๆๆ
"ไอ้ต้า กูขอเย็ดมึงก่อนนะ เสร็จแล้วมึงค่อยเย็ดกูบ้าง" เสียงจากวิดีโอดังก้องในหัว ภาพความทรงจำในค่ำคื่นนั้นพรั่งพรูในหัวจนผมคลื่นไส้อยากอาเจียน ความรู้สึกที่มีคือเกลียดตัวเองมาก กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ยผมทรุดตัวร้องไห้อย่างไม่อายใคร (เพราะกูอยู่คนเดียว แหะๆ) ภาพตอนที่ผมทำร้ายไอ้ต้าก่อนหนีออกจากบ้านมันตอกย้ำจนอยากแหกปากร้องโวยวายออกมา กูจะสู้หน้าไอ้ต้าได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่กูคิดว่ามันเกิดขึ้น มันช่างตรงข้ามกับความเป็นจริงอย่างมาก
ผมกดวิดีโอปิดถอดเทปนั้นออก เหม่อมองไปที่เตียงที่ผมกับไอ้ต้านอนด้วยกันเกือบทุกคืน คราบเลือดที่แห้งกรังเด่นชัดเหมือนจะฟ้องสิ่งที่ผมทำลงไป โอยกูจะบ้าตาย แม่งคราบเลือดของกูหรือไอ้ต้าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมทนอยู่ในสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว ผมทนอยู่ในห้องนี้ในสภาพเหมือนคืนนั้นไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่มันถาโถมเข้ามาจนผมรับมือไม่ไหว ฟางเส้นสุดท้ายของทิฐิมานะขาดผึง ไม่ว่าตอนนี้ไอ้ต้าจะรู้สึกกับผมแบบไหน จะโกรธหรือจะเกลียดผมขนาดไหนก็ตาม สิ่งที่ผมทำลงไปนั้นต้องถูกชดใช้
ผมเดินออกจากบ้านในสภาพจิตใจไม่ปรกติ ผมไม่ร้องไห้แล้วหรือน้ำตามันไม่เหลือก็ไม่รู้ หัวใจเหมือนมีใครมาจับแล้วบีบแน่นจนหายใจติดขัด ใครมาเห็นผมในสภาพนี้ก็คงนึกว่าผมเป็นคนบ้า ที่แรกที่ผมนึกถึงคือบ้าน แต่เมื่อในบ้านไม่มีคนอยู่ ผมก็เลยต้องไปในที่ที่มีคนที่ผมรักอยู่ที่นั่น
ผมย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลที่พ่ออยู่อีกครั้ง ผมอยากไปสารภาพผิดกับคนที่มีบุญคุณมากมายกับผม ว่าผมได้ทำร้ายคนที่เขารักมากมายขนาดไหน ผมให้กำลังใจตัวเอง ไอ้ต้น มึงเป็นลูกผู้ชาย กล้าทำก็ต้องกล้ารับ ผมเดินเข้าห้องผู้ป่วยช้าๆ พ่อยังอยู่คนเดียว ดีแล้ว ผมไม่อยากเจอใครอีกนอกจากพ่อ ถ้าเจอไอ้ต้ามันตอนนี้ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง
พ่อเห็นผมก็ทำสีหน้าแปลกใจที่ผมกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ผมไม่ตอบคำถามพ่อสักคำ ได้แต่ซุกหน้าร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร พ่อผมตกใจมากที่เห็นลูกชายคนเล็กเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดไม่จ่า เอาเข้าจริงผมก็พูดอะไรไม่ออก พ่อเห็นผมไม่พูดอะไร แกก็ได้แต่กอดผมไว้ คำพูดที่พ่อปลอบเรียกสติผมกลับคืนมาอีกครั้ง "ร้องไปเถอะถ้าต้นมีอะไรไม่สบายใจ แต่พ่ออยากให้ต้นรู้ไว้นะ ว่าต้นยังมีพ่อ มีโต มีต้าที่เป็นห่วงต้นเสมอ ในความรู้สึกของพ่อ ต้นไม่เคยเป็นคนอื่น ต้นเป็นลูกพ่อตั้งแต่วันแรกที่เกิดมาและจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป" ผมเงยหน้ามองพ่อ เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่เห็นว่าพ่อร้องไห้
พ่อปาดน้ำตาให้ผม ผมเลยกลั้นใจข่มความรู้สึกไว้ ไอ้ต้นมันจะต้องไม่อ่อนแออีก พ่อเอามือลูบหัวผม "โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา ยังขี้แยอยู่อีก" ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ถ้าผมไม่ได้พ่อ ไม่ได้ครอบครัวนี้ดูแล ชีวิตผมคงต้องไปอยู่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าสักแห่ง นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผมมี แต่ผมกลับวิ่งหนีมันไป ผมกอดพ่อไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากอีก คำสารภาพที่เตรียมมาคงไม่จำเป็น พ่อไม่ถามสักคำว่าผมเสียใจเรื่องอะไร สิ่งที่พ่อเคยบอกเสมอตั้งแต่เด็กคือ "ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า ก้าวที่แล้วมาคืออดีต อย่าเอามาเป็นอุปสรรคขวางทางอนาคต"
ผมกอดพ่อเนิ่นนานจนไม่รู้ตัวเลยว่าตรงหน้าประตูมีใครคนนึงยืนอยู่ จนเสียงพ่อดังขึ้นนั่นแหละผมถึงเห็น "ต้า แกล้งน้องหรือเปล่า ดูสิร้องไห้มาฟ้องพ่อใหญ่แล้ว" ผมรีบเช็ดน้ำตามองไอ้ต้าที่กำลังเดินตัวเกร็งเข้ามา สายตามันจับจ้องที่ผมเหมือนมีคำพูดมากมายที่จะบอก ผมรีบพูดกับพ่อ "ไม่ครับ พี่ต้าเขาดีกับต้นเสมอ มีแต่ต้นนี่ล่ะที่ชอบแกล้งพี่ต้า" ผมพยายามใส่น้ำเสียงสนุกไปด้วยเพื่อให้พ่อสบายใจ เหมือนมันจะได้ผล พ่อยิ้มเรียกไอ้ต้ามากอดไว้อีกคน "รักกันไว้นะลูก เรามีอยู่แค่นี้ เดี๋ยวพี่โตแต่งงานไป ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ" ผมกับไอ้ต้ามองหน้ากันทันที ไอ้โตจะแต่งงาน โอ้วววม่ายยยย
"พี่โตจะแต่งงานเหรอครับ" ผมถามพ่อเหมือนจะย้ำว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้นี้ไม่ชัด พ่อยิ้มอารมณ์ดี "ใช่ๆ โตบอกพ่อเมื่อวานนี้ ดีเหมือนกันพ่อแก่แล้ว จะได้มีหลานไว้อุ้มกับเขาบ้าง ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาก็นอนตายตาหลับแล้ว" ผมเข้าใจทันทีว่าไอ้โตจะแต่งงานทำไม จริงๆแล้วพ่อผมเป็นคนแข็งแรงมาก ไม่เคยเจ็บเคยป่วยอย่างที่เคยบอกไปแล้ว แต่ไอ้โตคงอยากให้พ่อหมดห่วงพวกเรา อย่างน้อยลูกคนโตที่ทำงานเป็นหลักเป็นฐานแล้วจะมีครอบครัวพ่อก็คงสบายใจได้เยอะ
ผมนั่งคุยกับพ่อแต่ไม่ค่อยกล้าสบตาไอ้ต้ามันเท่าไหร่ ก็กูน่ะความผิดเต็มตัวเลย แต่ไอ้ต้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชวนผมคุยเป็นปรกติจนผมกล้าที่จะคุยกับมันเหมือนเดิม ผมอยู่โรงพยาบาลจนค่ำ ลืมนัดไอ้เชนไปสนิทเลย แต่ช่างมันเหอะ นาทีนี้ครอบครัวต้องมาก่อน เกือบสองทุ่มพี่โตก็โผล่มา พี่โตทำหน้างงๆที่เห็นผมกับไอ้ต้านั่งคุยกันเป็นปรกติ แต่มันก็ยิ้มดีใจที่ผมคืนดีกับไอ้ต้ามัน
ผมมองนาฬิกาเห็นว่าสี่ทุ่มกว่าแล้วเลยชวนไอ้ต้ากลับ ไอ้ต้ามองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไร แต่มันก็ยังคงเงียบ อาจเป็นเพราะอยู่กันหลายคน จนเมื่อเราสองคนมายืนหน้าลิฟท์มันก็กระซิบเบาๆ "พี่ขอโทษนะ พี่ไม่น่าทำอย่างนั้นเลย" ผมเหลือบมองไอ้ต้าจะพูดกับมัน พอดีประตูลิฟท์เปิดออก มันก็เดินเข้าลิฟท์ไป แม่งเอ้ย ให้เวลากูหน่อยก็ไม่ได้ ผมรีบเดินตามมันเข้าไป ในลิฟท์ไม่มีใครนอกจากเราสองคน
"คนที่ควรจะขอโทษน่ะคือกู แล้วมึงเลิกพูดแทนตัวเองว่าพี่ได้แล้ว" ประตูลิฟท์ปิดลงพร้อมๆกับความรู้สึกแย่ๆ ของผมที่มลายหายไป ผมจ้องหน้าไอ้ต้าในลิฟท์ หน้ามันมีรอยแผลจากที่โดนกูซ้อมไปวันก่อนจางๆ ผมอ้าปากจะพูดต่อ ประตูลิฟท์ก็เปิดที่ชั้นห้า ผมเหลือบมองเห็นบุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนไข้เข้ามา มีญาติคนป่วยตามมาสี่ห้าคน ผมเลยดันไอ้ต้าหลบชิดผนังลิฟท์ข้างใน ตอนนี้หน้าเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ญาติผู้ป่วยเบียดเข้ามาในลิฟท์ตัวเดียวกันจนทำให้ผมเขยิบเข้าไปใกล้ไอ้ต้าอีก มือไอ้ต้าดันหน้าท้องผมเหมือนจะเป็นสัญญาณว่าอย่าเข้ามาอีกนะ ใกล้เกินไปแล้ว แต่ผมไม่สนใจเบียดตัวเองจนควยผมไปอัดเข้าหน้าขามันเต็มๆ ไอ้ต้าเหมือนจะรู้ตัวเอามือดันผมไว้ ผมเอามือข้างนึงโอบหลังมันตรงสะโพกเข้าประชิด ตาจ้องหน้าไอ้ต้าที่หลบตาอยู่
ผมอยู่ในท่านั้นเนินนาน ในใจภาวนาขอให้ลิฟท์แม่งค้าง ควยผมที่แนบเนื้อแกร่งของต้นขาไอ้ต้ามันเริ่มขยับขยาย ไอ้ต้าหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเดิมๆที่เคยรังเกียจมันหนักหนาว่าเอาแม้กระทั่งพี่น้องตัวเองมันหายไปหมด คนที่อยู่ตรงหน้ากูนี่มันเป็นใครกันวะ ทำไมกูถึงมีอารมณ์กับมันขนาดนี้ ควยผมตอนนี้แข็งตัวขยายจนสุดแล้ว ที่หน้าขาของผมก็เริ่มจับความเปลี่ยนแปลงของไอ้ต้าได้ มันหายใจแรงขึ้นลมหายใจเป่ารดต้นคอผมจนขนลุกซู่
ประตูลิฟท์เปิดขึ้นอีกครั้งที่ชั้นเจ็ด บุรุษพยาบาลเข็นรถคนไข้ออกไปพร้อมทั้งบรรดาญาติๆ คราวหน้ามากันเยอะๆ แบบนี้อีกนะมึง ไอ้ต้าพยายามผลักผมออก ตอนนี้ในลิฟท์ไม่เหลือใครแล้วนอกจากเราสองคน ผมไม่ขยับตัว กลับดันตัวไอ้ต้าเข้าชิดผนังมากกว่าเดิม ประตูลิฟท์ปิดลงช้าๆ พร้อมกับที่ปากผมประกบเข้าปากไอ้ต้าทันที ไอ้ต้าผลักผมออกแต่ผมไม่ยอมขืนตัวไว้ มันขนลุกซุ่ควยกระตุกหงึกๆ เป้ากางเกงไอ้เชนที่ผมใส่อยู่แม่งนูนออกมาเป็นลำเห็นได้ชัดเจน ผมไม่ปล่อยให้เสียเวลา บดขยี้ปากเข้าปากไอ้ต้าที่กำลังดิ้นรน จนประตูลิฟท์เปิดที่ชั้นเก้าที่ไอ้โตจอดรถของมันไว้ให้เราสองคนขับกลับบ้าน ผมถึงยอมผละออก
"ไอ้บ้าต้น มึงทำอะไรไม่อายคนบ้างเหรอ" ผมยิ้มที่ไอ้ต้ากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ผมพามันเดินหารถพี่โตจนเจอแล้วก็เปิดประตูให้มัน ไอ้ต้ายิ้มอายๆ พอเราสองคนนั่งในรถแล้วผมก็ยังไม่ยอมสตาร์ทเครื่อง ไอ้ต้าคงสงสัยเลยหันมา ผมโน้มคอมันมาจูบอีกรอบจนไอ้ต้าด่า "เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย เมายามารึไง" ผมหัวเราะเขินๆ "ไม่อ่ะ ไม่ใช่เมายาหรอก แต่มาวววววววว......." ไอ้ต้าหน้าแดงอย่าเห็นได้ชัด ผมไม่พูดอะไรต่อ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป
ผมขับออกจากโรงพยาบาลแล้วไปในเส้นทางที่ไอ้ต้าไม่คุ้น มันเลยเอ่ยปากถามผม "มึงจะไปไหนเนี่ย ไม่กลับบ้านเหรอ" ผมอมยิ้ม ชี้ให้มันดูเป้ากางเกงที่ยังตุงโด่ของผม ไอ้ต้าคงนึกว่าผมจะพามันไปข่มขืนมั้ง มันเลยร้องจะกลับบ้านท่าเดียว ผมหัวเราะกับความคิดของมัน "ไอ้บ้า มึงคิดว่ากูจะเย็ดมึงท่าเดียวเหรอ" (จริงๆ แล้วถ้าได้เย็ดอีกขอหลายๆท่านะ) ไอ้ต้าเงียบเสียงลง ผมคว้ามือมันมาจับที่ควยแข็งๆของผมไว้ ไอ้ต้าจะชักมือออกแต่ผมไม่ยอม
"ที่ให้จับเนี่ย จะให้ลองดูว่ากางเกงที่กูใส่เนี่ย ผ้ามันใส่สบายดี มึงนี่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย" ผมพูดขำๆที่แกล้งมันสำเร็จ ไอ้ต้ามันคงแค้นเลยบีบควยผมซะเต็มแรง เหี้ยเอ้ย ดีนะที่ไม่ใช่ไข่ ไม่งั้นกูคงหน้าเขียวไปแล้ว ผมขับรถไปจนถึงคอนโดไอ้เชน ไอ้ต้าก็ทำหน้าสงสัยอีกแล้ว "ลงมาด้วยกันก่อนดิ มาเป็นเพื่อนกูหน่อย" ผมเรียกไอ้ต้า มันก็งงๆ ที่ผมพามันมาที่นี่ทำไม ผมเลยต้องเฉลย "มาเปลี่ยนชุดอ่ะ กูยืมชุดเพื่อนกูมา" ไอ้ต้าเลยเข้าใจยอมลงตามมาโดยดี แต่ที่จริงกูเอามันมาเป็นไม้กันหมา เผื่อไอ้เชนมันโกรธที่ผมเบี้ยวนัด มันจะได้ไม่กล้าโวยมาก เลวจริงๆ เลยกู
ผมพาไอ้ต้าขึ้นไปที่ห้องของไอ้เชน ผมเห็นรถมันจอดอยู่เลยรู้ว่ามันกลับมาแล้ว เคาะเรียกอยู่อึดใจใหญ่ก็มีคนมาเปิดประตู แต่ไม่ใช่ไอ้เชน ผมมองผู้ชายคนที่มาเปิดประตูแล้วก็รู้สึกคุ้นๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะรู้จักผม "อ้าว ต้นนี่เอง กำลังให้เชนตามตัวอยู่พอดี" ผมงงมากที่แกรู้จักผมได้ไง พอเดินเข้าไปในห้องเห็นไอ้เชนอยู่นุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวกินเหล้าอยู่ หน้าตามันเหมือนคนไม่ค่อยได้สติ มันคงเมายาตามเคย แม่งไม่น่าเชื่อว่าสภาพอย่างมันเนี่ยจะสามารถรักษารูตูดมันไว้ได้อย่างที่มันคุย
พอผมเดินเข้าไปใกล้ ไอ้เชนก็ด่าเลย "ไอ้เหี้ยต้น มึงหายหัวไปไหนมา มึงรู้ไหมว่ากูรอมึงตั้งนาน" ผมยืนอึ้งทำไมมันถึงโกรธผมขนาดนี้ ยังไม่ทันได้พูดอะไร มันก็พูดกับผู้ชายคนนั้น "นี่ไงพี่ ไอ้ควยใหญ่ที่พี่อยากเจอนักหนาอ่ะ เจอแล้วก็จ่ายผมมาซะดีๆ ห้าหมื่นบาทขาดตัว" ผมประมวลเรื่องราวในหัว กูจำได้แล้ว ไอ้คนนี้ไงที่ด้อมๆ มองๆ กูตอนที่กูไปกินข้าวในห้างกับไอ้เชน แล้วก็คงเป็นคนเดียวกับที่ไอ้เชนส่งรูปควยผมไปให้ ผมหันไปมองไอ้ต้าที่มองจ้องอยู่ เหมือนมันจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ยังไม่ทันทำอะไรไอ้พี่ผู้ชายคนนั้นมันก็ชี้ที่ผมกับไอ้ต้าแล้วพูดขึ้นมาก่อน
"ถ้าต้นกับเพื่อนยอมนอนกับพี่ พี่จ่ายให้คนละห้าหมื่นเหมือนกัน สนใจไหม"
"ไอ้ต้า กูขอเย็ดมึงก่อนนะ เสร็จแล้วมึงค่อยเย็ดกูบ้าง" เสียงจากวิดีโอดังก้องในหัว ภาพความทรงจำในค่ำคื่นนั้นพรั่งพรูในหัวจนผมคลื่นไส้อยากอาเจียน ความรู้สึกที่มีคือเกลียดตัวเองมาก กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ยผมทรุดตัวร้องไห้อย่างไม่อายใคร (เพราะกูอยู่คนเดียว แหะๆ) ภาพตอนที่ผมทำร้ายไอ้ต้าก่อนหนีออกจากบ้านมันตอกย้ำจนอยากแหกปากร้องโวยวายออกมา กูจะสู้หน้าไอ้ต้าได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่กูคิดว่ามันเกิดขึ้น มันช่างตรงข้ามกับความเป็นจริงอย่างมาก
ผมกดวิดีโอปิดถอดเทปนั้นออก เหม่อมองไปที่เตียงที่ผมกับไอ้ต้านอนด้วยกันเกือบทุกคืน คราบเลือดที่แห้งกรังเด่นชัดเหมือนจะฟ้องสิ่งที่ผมทำลงไป โอยกูจะบ้าตาย แม่งคราบเลือดของกูหรือไอ้ต้าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมทนอยู่ในสภาพนี้ไม่ไหวแล้ว ผมทนอยู่ในห้องนี้ในสภาพเหมือนคืนนั้นไม่ได้ ความรู้สึกผิดที่มันถาโถมเข้ามาจนผมรับมือไม่ไหว ฟางเส้นสุดท้ายของทิฐิมานะขาดผึง ไม่ว่าตอนนี้ไอ้ต้าจะรู้สึกกับผมแบบไหน จะโกรธหรือจะเกลียดผมขนาดไหนก็ตาม สิ่งที่ผมทำลงไปนั้นต้องถูกชดใช้
ผมเดินออกจากบ้านในสภาพจิตใจไม่ปรกติ ผมไม่ร้องไห้แล้วหรือน้ำตามันไม่เหลือก็ไม่รู้ หัวใจเหมือนมีใครมาจับแล้วบีบแน่นจนหายใจติดขัด ใครมาเห็นผมในสภาพนี้ก็คงนึกว่าผมเป็นคนบ้า ที่แรกที่ผมนึกถึงคือบ้าน แต่เมื่อในบ้านไม่มีคนอยู่ ผมก็เลยต้องไปในที่ที่มีคนที่ผมรักอยู่ที่นั่น
ผมย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลที่พ่ออยู่อีกครั้ง ผมอยากไปสารภาพผิดกับคนที่มีบุญคุณมากมายกับผม ว่าผมได้ทำร้ายคนที่เขารักมากมายขนาดไหน ผมให้กำลังใจตัวเอง ไอ้ต้น มึงเป็นลูกผู้ชาย กล้าทำก็ต้องกล้ารับ ผมเดินเข้าห้องผู้ป่วยช้าๆ พ่อยังอยู่คนเดียว ดีแล้ว ผมไม่อยากเจอใครอีกนอกจากพ่อ ถ้าเจอไอ้ต้ามันตอนนี้ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง
พ่อเห็นผมก็ทำสีหน้าแปลกใจที่ผมกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ผมไม่ตอบคำถามพ่อสักคำ ได้แต่ซุกหน้าร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร พ่อผมตกใจมากที่เห็นลูกชายคนเล็กเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดไม่จ่า เอาเข้าจริงผมก็พูดอะไรไม่ออก พ่อเห็นผมไม่พูดอะไร แกก็ได้แต่กอดผมไว้ คำพูดที่พ่อปลอบเรียกสติผมกลับคืนมาอีกครั้ง "ร้องไปเถอะถ้าต้นมีอะไรไม่สบายใจ แต่พ่ออยากให้ต้นรู้ไว้นะ ว่าต้นยังมีพ่อ มีโต มีต้าที่เป็นห่วงต้นเสมอ ในความรู้สึกของพ่อ ต้นไม่เคยเป็นคนอื่น ต้นเป็นลูกพ่อตั้งแต่วันแรกที่เกิดมาและจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป" ผมเงยหน้ามองพ่อ เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่เห็นว่าพ่อร้องไห้
พ่อปาดน้ำตาให้ผม ผมเลยกลั้นใจข่มความรู้สึกไว้ ไอ้ต้นมันจะต้องไม่อ่อนแออีก พ่อเอามือลูบหัวผม "โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา ยังขี้แยอยู่อีก" ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ถ้าผมไม่ได้พ่อ ไม่ได้ครอบครัวนี้ดูแล ชีวิตผมคงต้องไปอยู่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าสักแห่ง นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผมมี แต่ผมกลับวิ่งหนีมันไป ผมกอดพ่อไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากอีก คำสารภาพที่เตรียมมาคงไม่จำเป็น พ่อไม่ถามสักคำว่าผมเสียใจเรื่องอะไร สิ่งที่พ่อเคยบอกเสมอตั้งแต่เด็กคือ "ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า ก้าวที่แล้วมาคืออดีต อย่าเอามาเป็นอุปสรรคขวางทางอนาคต"
ผมกอดพ่อเนิ่นนานจนไม่รู้ตัวเลยว่าตรงหน้าประตูมีใครคนนึงยืนอยู่ จนเสียงพ่อดังขึ้นนั่นแหละผมถึงเห็น "ต้า แกล้งน้องหรือเปล่า ดูสิร้องไห้มาฟ้องพ่อใหญ่แล้ว" ผมรีบเช็ดน้ำตามองไอ้ต้าที่กำลังเดินตัวเกร็งเข้ามา สายตามันจับจ้องที่ผมเหมือนมีคำพูดมากมายที่จะบอก ผมรีบพูดกับพ่อ "ไม่ครับ พี่ต้าเขาดีกับต้นเสมอ มีแต่ต้นนี่ล่ะที่ชอบแกล้งพี่ต้า" ผมพยายามใส่น้ำเสียงสนุกไปด้วยเพื่อให้พ่อสบายใจ เหมือนมันจะได้ผล พ่อยิ้มเรียกไอ้ต้ามากอดไว้อีกคน "รักกันไว้นะลูก เรามีอยู่แค่นี้ เดี๋ยวพี่โตแต่งงานไป ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วนะ" ผมกับไอ้ต้ามองหน้ากันทันที ไอ้โตจะแต่งงาน โอ้วววม่ายยยย
"พี่โตจะแต่งงานเหรอครับ" ผมถามพ่อเหมือนจะย้ำว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้นี้ไม่ชัด พ่อยิ้มอารมณ์ดี "ใช่ๆ โตบอกพ่อเมื่อวานนี้ ดีเหมือนกันพ่อแก่แล้ว จะได้มีหลานไว้อุ้มกับเขาบ้าง ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาก็นอนตายตาหลับแล้ว" ผมเข้าใจทันทีว่าไอ้โตจะแต่งงานทำไม จริงๆแล้วพ่อผมเป็นคนแข็งแรงมาก ไม่เคยเจ็บเคยป่วยอย่างที่เคยบอกไปแล้ว แต่ไอ้โตคงอยากให้พ่อหมดห่วงพวกเรา อย่างน้อยลูกคนโตที่ทำงานเป็นหลักเป็นฐานแล้วจะมีครอบครัวพ่อก็คงสบายใจได้เยอะ
ผมนั่งคุยกับพ่อแต่ไม่ค่อยกล้าสบตาไอ้ต้ามันเท่าไหร่ ก็กูน่ะความผิดเต็มตัวเลย แต่ไอ้ต้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชวนผมคุยเป็นปรกติจนผมกล้าที่จะคุยกับมันเหมือนเดิม ผมอยู่โรงพยาบาลจนค่ำ ลืมนัดไอ้เชนไปสนิทเลย แต่ช่างมันเหอะ นาทีนี้ครอบครัวต้องมาก่อน เกือบสองทุ่มพี่โตก็โผล่มา พี่โตทำหน้างงๆที่เห็นผมกับไอ้ต้านั่งคุยกันเป็นปรกติ แต่มันก็ยิ้มดีใจที่ผมคืนดีกับไอ้ต้ามัน
ผมมองนาฬิกาเห็นว่าสี่ทุ่มกว่าแล้วเลยชวนไอ้ต้ากลับ ไอ้ต้ามองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไร แต่มันก็ยังคงเงียบ อาจเป็นเพราะอยู่กันหลายคน จนเมื่อเราสองคนมายืนหน้าลิฟท์มันก็กระซิบเบาๆ "พี่ขอโทษนะ พี่ไม่น่าทำอย่างนั้นเลย" ผมเหลือบมองไอ้ต้าจะพูดกับมัน พอดีประตูลิฟท์เปิดออก มันก็เดินเข้าลิฟท์ไป แม่งเอ้ย ให้เวลากูหน่อยก็ไม่ได้ ผมรีบเดินตามมันเข้าไป ในลิฟท์ไม่มีใครนอกจากเราสองคน
"คนที่ควรจะขอโทษน่ะคือกู แล้วมึงเลิกพูดแทนตัวเองว่าพี่ได้แล้ว" ประตูลิฟท์ปิดลงพร้อมๆกับความรู้สึกแย่ๆ ของผมที่มลายหายไป ผมจ้องหน้าไอ้ต้าในลิฟท์ หน้ามันมีรอยแผลจากที่โดนกูซ้อมไปวันก่อนจางๆ ผมอ้าปากจะพูดต่อ ประตูลิฟท์ก็เปิดที่ชั้นห้า ผมเหลือบมองเห็นบุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนไข้เข้ามา มีญาติคนป่วยตามมาสี่ห้าคน ผมเลยดันไอ้ต้าหลบชิดผนังลิฟท์ข้างใน ตอนนี้หน้าเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ญาติผู้ป่วยเบียดเข้ามาในลิฟท์ตัวเดียวกันจนทำให้ผมเขยิบเข้าไปใกล้ไอ้ต้าอีก มือไอ้ต้าดันหน้าท้องผมเหมือนจะเป็นสัญญาณว่าอย่าเข้ามาอีกนะ ใกล้เกินไปแล้ว แต่ผมไม่สนใจเบียดตัวเองจนควยผมไปอัดเข้าหน้าขามันเต็มๆ ไอ้ต้าเหมือนจะรู้ตัวเอามือดันผมไว้ ผมเอามือข้างนึงโอบหลังมันตรงสะโพกเข้าประชิด ตาจ้องหน้าไอ้ต้าที่หลบตาอยู่
ผมอยู่ในท่านั้นเนินนาน ในใจภาวนาขอให้ลิฟท์แม่งค้าง ควยผมที่แนบเนื้อแกร่งของต้นขาไอ้ต้ามันเริ่มขยับขยาย ไอ้ต้าหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเดิมๆที่เคยรังเกียจมันหนักหนาว่าเอาแม้กระทั่งพี่น้องตัวเองมันหายไปหมด คนที่อยู่ตรงหน้ากูนี่มันเป็นใครกันวะ ทำไมกูถึงมีอารมณ์กับมันขนาดนี้ ควยผมตอนนี้แข็งตัวขยายจนสุดแล้ว ที่หน้าขาของผมก็เริ่มจับความเปลี่ยนแปลงของไอ้ต้าได้ มันหายใจแรงขึ้นลมหายใจเป่ารดต้นคอผมจนขนลุกซู่
ประตูลิฟท์เปิดขึ้นอีกครั้งที่ชั้นเจ็ด บุรุษพยาบาลเข็นรถคนไข้ออกไปพร้อมทั้งบรรดาญาติๆ คราวหน้ามากันเยอะๆ แบบนี้อีกนะมึง ไอ้ต้าพยายามผลักผมออก ตอนนี้ในลิฟท์ไม่เหลือใครแล้วนอกจากเราสองคน ผมไม่ขยับตัว กลับดันตัวไอ้ต้าเข้าชิดผนังมากกว่าเดิม ประตูลิฟท์ปิดลงช้าๆ พร้อมกับที่ปากผมประกบเข้าปากไอ้ต้าทันที ไอ้ต้าผลักผมออกแต่ผมไม่ยอมขืนตัวไว้ มันขนลุกซุ่ควยกระตุกหงึกๆ เป้ากางเกงไอ้เชนที่ผมใส่อยู่แม่งนูนออกมาเป็นลำเห็นได้ชัดเจน ผมไม่ปล่อยให้เสียเวลา บดขยี้ปากเข้าปากไอ้ต้าที่กำลังดิ้นรน จนประตูลิฟท์เปิดที่ชั้นเก้าที่ไอ้โตจอดรถของมันไว้ให้เราสองคนขับกลับบ้าน ผมถึงยอมผละออก
"ไอ้บ้าต้น มึงทำอะไรไม่อายคนบ้างเหรอ" ผมยิ้มที่ไอ้ต้ากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ผมพามันเดินหารถพี่โตจนเจอแล้วก็เปิดประตูให้มัน ไอ้ต้ายิ้มอายๆ พอเราสองคนนั่งในรถแล้วผมก็ยังไม่ยอมสตาร์ทเครื่อง ไอ้ต้าคงสงสัยเลยหันมา ผมโน้มคอมันมาจูบอีกรอบจนไอ้ต้าด่า "เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย เมายามารึไง" ผมหัวเราะเขินๆ "ไม่อ่ะ ไม่ใช่เมายาหรอก แต่มาวววววววว......." ไอ้ต้าหน้าแดงอย่าเห็นได้ชัด ผมไม่พูดอะไรต่อ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป
ผมขับออกจากโรงพยาบาลแล้วไปในเส้นทางที่ไอ้ต้าไม่คุ้น มันเลยเอ่ยปากถามผม "มึงจะไปไหนเนี่ย ไม่กลับบ้านเหรอ" ผมอมยิ้ม ชี้ให้มันดูเป้ากางเกงที่ยังตุงโด่ของผม ไอ้ต้าคงนึกว่าผมจะพามันไปข่มขืนมั้ง มันเลยร้องจะกลับบ้านท่าเดียว ผมหัวเราะกับความคิดของมัน "ไอ้บ้า มึงคิดว่ากูจะเย็ดมึงท่าเดียวเหรอ" (จริงๆ แล้วถ้าได้เย็ดอีกขอหลายๆท่านะ) ไอ้ต้าเงียบเสียงลง ผมคว้ามือมันมาจับที่ควยแข็งๆของผมไว้ ไอ้ต้าจะชักมือออกแต่ผมไม่ยอม
"ที่ให้จับเนี่ย จะให้ลองดูว่ากางเกงที่กูใส่เนี่ย ผ้ามันใส่สบายดี มึงนี่คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย" ผมพูดขำๆที่แกล้งมันสำเร็จ ไอ้ต้ามันคงแค้นเลยบีบควยผมซะเต็มแรง เหี้ยเอ้ย ดีนะที่ไม่ใช่ไข่ ไม่งั้นกูคงหน้าเขียวไปแล้ว ผมขับรถไปจนถึงคอนโดไอ้เชน ไอ้ต้าก็ทำหน้าสงสัยอีกแล้ว "ลงมาด้วยกันก่อนดิ มาเป็นเพื่อนกูหน่อย" ผมเรียกไอ้ต้า มันก็งงๆ ที่ผมพามันมาที่นี่ทำไม ผมเลยต้องเฉลย "มาเปลี่ยนชุดอ่ะ กูยืมชุดเพื่อนกูมา" ไอ้ต้าเลยเข้าใจยอมลงตามมาโดยดี แต่ที่จริงกูเอามันมาเป็นไม้กันหมา เผื่อไอ้เชนมันโกรธที่ผมเบี้ยวนัด มันจะได้ไม่กล้าโวยมาก เลวจริงๆ เลยกู
ผมพาไอ้ต้าขึ้นไปที่ห้องของไอ้เชน ผมเห็นรถมันจอดอยู่เลยรู้ว่ามันกลับมาแล้ว เคาะเรียกอยู่อึดใจใหญ่ก็มีคนมาเปิดประตู แต่ไม่ใช่ไอ้เชน ผมมองผู้ชายคนที่มาเปิดประตูแล้วก็รู้สึกคุ้นๆ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน แต่ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะรู้จักผม "อ้าว ต้นนี่เอง กำลังให้เชนตามตัวอยู่พอดี" ผมงงมากที่แกรู้จักผมได้ไง พอเดินเข้าไปในห้องเห็นไอ้เชนอยู่นุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวกินเหล้าอยู่ หน้าตามันเหมือนคนไม่ค่อยได้สติ มันคงเมายาตามเคย แม่งไม่น่าเชื่อว่าสภาพอย่างมันเนี่ยจะสามารถรักษารูตูดมันไว้ได้อย่างที่มันคุย
พอผมเดินเข้าไปใกล้ ไอ้เชนก็ด่าเลย "ไอ้เหี้ยต้น มึงหายหัวไปไหนมา มึงรู้ไหมว่ากูรอมึงตั้งนาน" ผมยืนอึ้งทำไมมันถึงโกรธผมขนาดนี้ ยังไม่ทันได้พูดอะไร มันก็พูดกับผู้ชายคนนั้น "นี่ไงพี่ ไอ้ควยใหญ่ที่พี่อยากเจอนักหนาอ่ะ เจอแล้วก็จ่ายผมมาซะดีๆ ห้าหมื่นบาทขาดตัว" ผมประมวลเรื่องราวในหัว กูจำได้แล้ว ไอ้คนนี้ไงที่ด้อมๆ มองๆ กูตอนที่กูไปกินข้าวในห้างกับไอ้เชน แล้วก็คงเป็นคนเดียวกับที่ไอ้เชนส่งรูปควยผมไปให้ ผมหันไปมองไอ้ต้าที่มองจ้องอยู่ เหมือนมันจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ยังไม่ทันทำอะไรไอ้พี่ผู้ชายคนนั้นมันก็ชี้ที่ผมกับไอ้ต้าแล้วพูดขึ้นมาก่อน
"ถ้าต้นกับเพื่อนยอมนอนกับพี่ พี่จ่ายให้คนละห้าหมื่นเหมือนกัน สนใจไหม"
POSTED BY TONETAR AT
*****************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น