"เป็นไงล่ะมึง ที่กูรักษาตูดกูไว้ได้ก็เพราะวิธีนี้แหละ ไม่มีใคร "สู้" กูไหวสักคน" ไอ้เชนพูดยิ้มๆ พลางขยับตัวเดินเข้ามาใกล้ ผมถอยหลังกรูดจนก้นติดผนัง เอามือกำควยที่ห้อยหัวอย่างไร้เรี่ยวแรงไว้ สัดเอ้ย ชั่วโมงนึงสามน้ำ กูยืนไหวบุญเท่าไหร่แล้ว "เออ มึงดูดเก่งจริงๆ" ผมพูดกับไอ้เชนเสียงสั่น แล้วมันจะเดินเข้ามาทำไมวะ อย่าเข้ามานะโว้ย ประเดี๋ยวเอาควยเหี่ยวๆ ฟาดหน้า
"ง่วงยัง" ไอ้เชนถามผมเสียงเรียบ "ไปนอนกันเหอะ" ไอ้สัดเชนแม่งพูดคำนี้เสียงมันเน้นเกินไปหรือเปล่าวะ ไอ้บ้า ใครจะนอนกับมึง "เอ่อ กูไปนอนข้างนอกดีกว่า ไม่อยากกวน แหะๆ" ผมพูดพลางเขยิบออกจากมุมอับโดยยังเอาก้นแนบผนังไว้ตลอด เหมือนไอ้เชนมันรู้ มันเดินเข้ามาประชิด "นอนด้วยกันแหละ กูเพิ่งแตไปน้ำเดียว ยังมีแรงเหลืออีกเยอะ" ชิบหายแล้วไอ้ต้น ความซวยมาเยือนประตูหลังบ้านมึงอีกหนแล้ว
"ไม่เป็นไร ค..ครับ" ผมถอยกรูดไปที่ประตู เอาตีนพยายามถีบตู้ไซด์บอร์ดที่กูเลื่อนมาปิดเอาไว้ แม่งเอ้ยวางกับดักตัวเองนี่หว่า "เชนน้อยเหอะนะ กูนอนดิ้น ไม่อยากกวนมึง" แม่งไอ้ตู้บ้าทำไมมันหนักงี้วะ ที่เมื่อกี้ลากปรู๊ดเดียว ไอ้เชนเดินมาจับเอว อร้ายยย อย่านะมึง กูเจี๋ยวววว "นะค้าบบบบบ" ไอ้สัดเชนแม่งย้อนรอยกูเต็มตีนเลย "นะค้าบบบบต้น นะๆๆๆ นอนด้วยกัน ไม่ต้องกลัวว่าจะกวนกูหรอก กูไม่ได้กะจะนอนอยู่แล้วคืนนี้" อ๊างงงงงงงงงง ไม่อาววววววววววววววว ช่วยกูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย กูยังไม่อยากโดนนนนนนนนนนนนนนนนน (อีก)
ผมถีบตู้พรืดออกจนพ้นประตู เปิดประตูได้เอามือปิดก้นไว้ข้างนึงแล้วกระโดดผลุงออกจากห้อง ไอ้เชนหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจที่เห็นผมกุมตูดเผ่นแน่บอย่างนั้น ใครจะกล้าเสี่ยงล่ะ ผมเห็นไอ้เชนยืนหัวเราะอยู่นาน แม่งแกล้งกูป่าววะ กูเลยแกล้งยืนมองเฉยๆ สักพักก่อนเดินไปหน้าประตู ไอ้เชนตาเหลือกรีบเผ่นเข้าห้องแล้วกดประตูห้องล็อกเลย แม่งแกล้งกูนี่หว่า
ผมหลับไปทั้งคืนด้วยอาการระแวงเล็กๆ หุหุ กูว่าไอ้เชนแม่งก็คงนอนไม่ค่อยหลับหรอก ตื่นมาเห็นมันหัวฟูเดินเกาควยหาวหวอดๆ ไปชงกาแฟ เออ ควยมันก็โด่ดีนะเช้าๆ เนี่ย ผมลองเอามือจับควยตัวเองเพื่อสำรวจร่องรอยความเสียหายจากการโดนแฮททริกซ์ Tripple Suck เมื่อคืนนี้ โอเย่ ควยกูกลับมาแข็งเหมือนเดิมแย้ววววววววว
ไอ้เชนมันชงกาแฟเผื่อผมด้วย ผมลุกไปหามันแบบควยโด่โทงเทงอย่างนั้นแหละ อ้าว ก็คนมันเคยมากกว่าเห็นแล้วจะอายกันอีกทำไม นั่งกินกาแฟกับมันไปคุยกับมันไปเรื่อย มันหยิบโทรศัพท์ของมันมาดู แล้วมันก็ถามผม "เย็นนี้ว่างป่าววะต้น" ไอ้เชนถามเสียงเรียบ หน้าตาไม่มีพิรุธ "ว่างมั้ง มีไรวะ" กูก็ต้องทำโนะเนะไปด้วยสิ เดี๋ยวไม่สนุก "เออ งั้นไปเป็นเพื่อนกูหน่อย ตอนเย็นกูมารับ" ไอ้เชนพูดเหมือนกับไมมีอะไร แต่ผมเหล่แม่งแล้ว ห้าหมื่นและกับการที่กูต้องไปทำอะไรวะ ที่รู้ๆ มันต้องเกี่ยวกับควยกูแน่ๆ
ไอ้เชนเอาแก้วกาแฟใส่ซิงค์ล้างจาน แล้วเดินผ่านผมไป ยังไม่ทันพ้นมุมโต๊ะ มันก็หันมาหาผม "เออ ไอ้ต้น ชุดนักศึกษามึงซักแล้วใช่ป่ะ ใส่ชุดนั้นไปนะ" ผมแกล้งทำหน้าสงสัย "ใส่ไปไมวะ ชุดอื่นไม่ดีกว่าเหรอ" ไอ้เชนส่ายหัว "เหอะน่า เชื่อกูแล้วดีเอง" จริงอ่ะไอ้เชน เชื่อมึงแล้วดีตรงไหนวะ มึงมันร้ายใช่ย่อยซะที่ไหน เมื่อคืนชั่วโมงเดียวมึงแดกน้ำกูไปสามรอบ ไว้ใจมึงควยกูคงซีดเหลือเท่านิ้วก้อย
ไอ้เชนออกไปเรียนแล้ว ผมนั่งดูทีวีซักพักก็จะไปอาบน้ำแต่งตัวไปหาพ่อบ้าง พอแต่งตัวเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่าพ่อยังไม่รู้นี่หว่าว่าผมลาออกจากมหาลัยแล้ว เลยต้องจำใจหยิบชุดนักศึกษามาใส่ แม่งทำไมกูแต่งแล้วไม่หล่อวะ หรือว่าชุดกุมันเห่ย ปรกติชุดนักศึกษาของผมเป็นประเภทถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดตีน เพราะไม่ได้ซื้อเอง ไอ้โตมันไปซื้อมาให้เพราะตอนนั้นผมซ้อมบาสเยอะ ใส่แล้วกูแก่ได้อีกสิบปี
ผมไปเปิดตู้ไอ้เชน โห ชุดนักศึกษาแม่งเนี้ยบ เสื้อสีขาวแบบเข้ารูปคัตติ้งเฉียบ กางเกงแสล็คไม่มีจีบขาม้าหน่อยๆ เอาวะ ลองใส่ชุดมันดูบ้างจะเป็นไร ปรกติผมไม่ค่อยชอบเสื้อผ้าแบบนี้เท่าไหร่ เพราะเห็นแต่พวกเกย์นิยมใส่ ทั้งๆที่จริงๆ มันก็สวยดี มองดูตัวเองในชุดของไอ้เชนแบบตีนจรดคอหอยแล้วขอบอกว่าหล่อโคตร แต่พอเงยดูหน้า แสรดดดดดด อย่าให้กูพูด กูอายตัวเอง
ผมดูซ้ายดูขวาในกระจกแล้วโอเค ดูดีแล้วเว้ย แต่กางเกงทรงนี้ถ้าใครใส่อยู่ขอถามหน่อยเหอะว่ามึงเก็บควยกันยังไงวะ กูลองหมดทั้งไม่ใส่เกงใน ทั้งเอาหัวขึ้น เอาหัวลง ใส่บ็อกเซอร์ ใส่กางเกงในสองชั้น แม่งทำไมเป้ามันยังตุงยังกะงวงช้าง กางเกงแม่งก็ไม่ได้คับอะไร แต่ไมกูใส่แล้วน้ำจะแตกอย่างงี้วะ ยิ่งผ้าบางๆ แนบเนื้อแล้วเดินไปขนลุกไป ใครมีเคล็ดลับเก็บควยช่วยบอกกูทีเหอะ
ผมไปถึงโรงพยาบาลก็สายๆ แล้วครับ กะว่าคงไม่เจอใครแน่ๆ เพราะไอ้ต้าน่าจะไปเรียน ไอ้โตไปทำงาน เหลือแต่พ่อคนเดียวจะได้ไม่อึดอัด พ่ออยู่คนเดียวจริงๆ ด้วย พอเจอผมแกก็ยิ้มดีใจผมเลยเดินเข้าไปกอด (ไม่ขอเล่ารายละเอียดมากนักนะ ไม่อยากดร่าม่ามาก) พ่อบอกให้ผมกลับบ้าน ผมก็อึกอักๆ แกก็เหมือนจะเข้าใจ "ตามใจต้นก็ได้นะไปพักให้สบายใจก่อนค่อยกลับมาก็ได้" ผมน้ำตาไหลเลย เฮ้อ ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ
ผมลาพ่อกลับตอนประมาณเที่ยงเพราะกลัวไอ้ต้าจะมาเร็ว โดยใช้ข้ออ้างว่าจะต้องไปเรียนตอนบ่าย เห็นพ่อบอกว่าอีกสองสามวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ผมเลยไม่ห่วงอะไรแกแล้ว ผมดูเวลา เหลือเวลาอีกเยอะที่ไอ้เชนจะมารับ เพราะปรกติมันจะกลับมาสักสี่โมงเย็น ไปหาที่เดินเล่นดีกว่า
ผมเดินดูของในห้างแถวโรงพยาบาล ตอนกลางวันวันธรรมดาแบบนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ ตอนนี้ยังไม่รู้สึกหิวเลยเดินดูของไปเรื่อย เดินๆไปสายตาก็ไปสะดุดกับใครคนนึงหน้าตาคุ้นๆ ผมรีบกระโดดหลบหลังเสาใจเต้นตึกๆ ลองทายดูเส่ว่าใคร ไม่ใช่ไอ้ต้าละกานนนน.....ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก กริ้งงงงงงงงงงงงงงงง
หมดเวลา คำตอบคือ พี่ดิวคับ พี่ดิวแฟนกูนี่ล่ะ แต่พี่ดิวไม่ได้มาคนเดียว มันมากับ กับ กับ.....................ขอสงวนชื่อ แต่ขอบอกว่าเป็นดาราหนุ่มคนนึงของช่องซ้ายสุด หุหุ กูไม่ใช่ซ้อเจ็ดนะมึง แต่บอกได้เลยว่าเห็นแล้วอึ้ง ทึ่ง แต่ไม่เสียว ถึงไอ้หนุ่มที่พี่ดิวควงอยู่จะไม่ใช่พระเอก อ๊ะๆ แต่มันก็หล่อใช่เล่นซะที่ไหน เรียกได้ว่าหล่อกว่ากูบานเลย ผมหลบหลังเสาให้พี่ดิวกับไอ้ดารานั่นผ่านไปช้าๆ แหมคุยกันกระหนุงกระหนิงเชียวนะ มีเอามือแตะเอวกันด้วย ผมยิ้มกับตัวเอง ที่ยิ้มเพราะขำที่เห็นแฟนตัวเองเดินกับคนอื่น แล้วไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่เสียใจ ไม่น้อยใจ ไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง ตอนนี้กูพอจะรู้แล้วว่าตัวเองคิดยังไงกับพี่ดิว
ผมเดินหลบฉากสองคนนั้นไปนั่งพัก ผมยิ้มกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่ถูกปิดไว้มาตลอดสัปดาห์มาเปิด เสียงเตือนสายไม่ได้รับข้อความไม่ได้อ่านดังถี่ยิบเมสเสสเป็นสิบ จำนวนสายที่ไม่ได้รับอีกเพียบ เฮ้อ ไอ้ต้าอีกละสิ ผมกดดูเบอร์ที่โทรเข้า เป็นอย่างที่คิด ไอ้ต้าโทรมาเกือบทุกชั่วโมง มีเมสเสสจากมันด้วย พ่อก็โทรมา เอ๊ะพี่ดิวก็มีส่งมาสองสามข้อความ ไอ้เจคโทรเข้ามาครั้งนึง ผมกดไล่ดูข้อความที่ส่งเข้ามาอ่านของใครก่อนดี ไอ้ต้า พี่ดิว ไอ้ต้า พี่ดิว แล้วไอ้ต้าก็ชนะ ผมกดอ่านเมสเสสล่าสุดที่มันส่งมาเมื่อเช้านี้เอง "พ่อเป็นห่วงมาก พี่ผิดเอง ขอโทษนะ" ข้อความลักษณะเดียวกันอีกเป็นสิบ ผมย้อนดูข้อความของวันก่อนๆ มีเมสเสสของเช้าวันที่ผมออกจากบ้านค้างยู่สองข้อความยังไม่ได้ถูกอ่าน ผมจะลบทิ้งก็สงหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
"พี่รู้ดีว่าสิ่งที่พี่ทำมันเป็นสิ่งผิดและทำร้ายต้นมากขนาดไหน แต่ถ้าสิ่งนั้นมันเป็นสิ่งที่เราสองคนต้องการ พี่ก็ไม่เสียใจเลยที่ได้ทำสิ่งนั้นลงไป รักน้องชายคนนี้เสมอ"
อีกข้อความ
"หากย้อนเวลากลับไปได้ พี่ก็จะไม่แก้ตัว ถึงวันนี้พี่เสียใจที่ต้นโกรธ แต่พี่ก็เข้าใจและยอมรับผลของมัน สิบห้าปีที่เราเป็นพี่น้องกันมาความรู้สึกพี่มันยังคงอยู่เหมือนเดิม มันก็ขึ้นอยู่กับต้นแล้วล่ะว่าจะมีมันอยู่ไหม"
ผมกดอ่านข้อความทั้งสองสลับกัน น้ำตาผมไหลออกมาไม่รู้ตัว ตอบความรู้สึกตัวเองไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง ไม่เสียใจ ไม่ดีใจ ไม่เจ็บปวด แต่ข้อความสองข้อความมันกระแทกหัวใจผมจนจุก ผมนั่งอยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน ในหัวคิดอะไรไม่ออก พอตั้งสติได้ก็รีบเช็ดน้ำตาทิ้ง ข้อความทั้งสองยังคงถูกประทับอยู่ในหัว
ผมกดดูข้อความที่ส่งจากพี่ดิวบ้าง พี่ดิวส่งมาข้อความเดียว "ถ้าต้นว่างเอากล้องวิดิโอมาคืนพี่ด้วยนะครับ พี่ต้องใช้ ขอบคุณครับ" แตกต่างกันอย่างชัดเจน คนที่ได้ชื่อว่าแฟนไม่เห็นจะสนใจว่าผมจะหายไปไหน ทำอะไรอยู่ ไม่เคยใส่ใจ ผมปล่อยใจลอยล่องในความคิดของตัวเอง นึกถึงเรื่องตัวเองกับพี่ดิวแล้วก็ขำ ตอนที่ไปประกวดด้วยกันผมรู้สึกชอบพี่ดิวมากๆ เหมือนถูกชะตาคุยกันรู้เรื่อง เลยอยากอยู่ใกล้ชิด แต่พอได้อยู่ใกล้กันเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าเราห่างกันไปเรื่อยๆ ผมสำรวจความรู้สึกตัวเองอีกครั้ง ก่อนบอกตัวเองในใจ "พี่ดิว เราเลิกเป็นแฟนกันเหอะนะ"
ผมตัดสินใจที่จะจบเรื่องราวของตัวเงอกับพี่ดิวสักที มองดูเวลา บ่ายโมงกว่าเอง เวลาเหลือเยอะแยะ ผมปิดโทรศัพท์อีกครั้ง ตั้งใจจะกลับบ้านเพื่อไปเอากล้องวิดีโอไปคืนพี่ดิว ผมลืมไปสนิทเลยว่ากล้องวิดิโอที่เคยใช้ถ่ายพี่อ๊อดโดนผมเย็ดนั้นยังอยู่ที่ผม เพราะตอนที่เราไปเที่ยวเชียงรายนั้นมันติดอยู่ในกระเป๋าผม แล้วผมก็ไม่ได้เอาออกมาตอนที่ออกมาจากบ้านด้วย
ผมเดินเข้าซอยบ้านตัวเอง สาธุ อย่ามีใครอยู่เลย ไอ้โตไอ้ต้าไปไหนก็ไปเหอะ ผมเดินเข้าบ้านตัวเองย่องๆ เหมือนตีนแมว บ้านเงียบเชียบไม่มีใครอยู่จริงๆ ผมไขกุญแจเปิดล็อกเข้าบ้านแล้วก็ขึ้นไปบนห้อง ผมเปิดห้องไปช้าๆ ครั้งสุดท้ายที่จับบานประตูนี้ไม่คิดที่จะกลับมาอีก แต่ไม่ทันไรผมก็มายืนที่นี่อีกครั้ง บางครั้งคนเราก็ถูกพายุอารมณ์พัดจนเป๋ได้เหมือนกัน
ผมกวาดตาดูห้องของผมที่เคยอยู่กับไอ้ต้ามาตลอดสิบห้าปี สภาพห้องเหมือนคืนนั้น คืนที่ผมเดินจากมา เหมือนไอ้ต้าไม่ได้เก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดออกเลย บนเตียงรอยเลือดก็ยังอยู่ ถึงแม้มันจะเปลี่ยนสีเป็นเข้มขึ้นก็ตาม กระป๋องเบียร์ล้มกลิ้งตามพื้น ผมจ้องมองสิ่งต่างๆ ภาพเก่าคืนนั้นก็กลับเข้ามาที่หัวอีกครั้ง แต่ผมจำได้แค่ว่าผมกับไอ้ต้ากินเบียร์กันจนเมา แล้วผมก็ตื่นมาแล้วก็ทะเลาะกับไอ้ต้า แล้วผมก็ออกจากบ้าน ช่วงเวลาบางช่วงเหมือนขาดหายไปจนทำให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเหมือนเป็นเพียงความฝัน
ผมทรุดนั่งลงกับพื้น มองดูไปรอบๆ อีกครั้ง สายตาไปสะดุดอะไรบางอย่างใต้เตียง ผมเอื้อมมือคว้าไปหยิบออกมา ซองใสๆมีเศษผงสีขาวนี้กูเคยเห็นที่ไหนวะ ลิ้นชักความทรงจำเปิดออกอีกครั้ง ใช่แล้ว ซองนี้ที่ไอ้บอยซุกในกระเป๋าที่เชียงราย เอ๊ะที่จำได้มันมียาเม็ดเล็กๆ อยู่ข้างในด้วยนิ แต่ตอนนี้ทั้งสองนั้นว่างเปล่า มีแต่เศษผงสีขาวที่บ่งบอกให้รู้ว่าเคยมีอะไรอยู่ในนั้น
ผมรวบรวมความคิดอีกครั้ง ตอนอยู่เชียงรายกูไม่ได้แตะไอ้ยานี่เลยนี่หว่า แต่ทำไมคลับคล้ายคลับคลาว่ากูกินมัน แล้วไม่ได้กินคนเดียวด้วย จำได้เลาๆว่าพอกินแล้วหายใจแรงชะมัด เลือดสูบฉีดจนสมองโล่ง ใครสักคนบอกกูว่าถ้ากินกับเบียร์แล้วจะยิ่งออกอาการ ผมพยายามนึกแล้วหัวใจก็ยิ่งสั่น อะไรบางอย่างที่ลางเลือนเริ่มปรากฏชัดขึ้นมาทีละน้อย
ผมกวาดสายตาพยายามหาบางสิ่งบางอย่างเพื่อกระตุ้นความทรงจำคืนนั้นให้กลับมา เอ๊ะนั่นไงกล้องวิดีโอพี่ดิวอยู่นั่นเอง มันตกอยู่ใต้โต๊ะคอมวางตะแคงอยู่ ผมหยิบมันมากดสวิทช์ ไม่มีการตอบรับ สงสัยแบตจะหมด ใครคงเปิดทิ้งไว้มั้ง ผมหยิบสายชาร์ตมันมาเสียบแล้วก็เดินสำรวจสิ่งต่างๆในห้องต่อ
คืนนั้นเรากินเบียร์ผสมยากันจนเมา จำได้ลางๆ ว่าไอ้ต้ามันเมาแล้วชอบแต๊ะอั๋ง กูก็เลยจับมันคืนบ้าง ผมรีบสลัดหัวไล่ความคิดไร้สาระนี้ออกไป ไม่ใช่หรอกกูนึกไปเองมากกว่า ผมเดินไปที่เตียง รอยเลือดเล็กๆนั้นมันเหมือนบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจผม แผลมันอาจะจะเล็กและไม่ลึก แต่มันเจ็บปวดยิ่งกว่าแผลฉกรรจ์ใดๆ ผมเห็นบ้อกเซอร์ที่ผมใส่คืนนั้นถูกกองอยู่ปลายเตียง เลยเอื้อมมือไปหยิบมือไม้สั่น เลือดซึมที่กางเกงเป็นวงไม่ใหญ่นัก ผมหลับตา ไอ้ต้ามันทำกูเจ็บขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาขอโทษอีก
ผมโยนกางเกงในมือใส่ลงในตะกร้าข้างตู้ แต่แล้วผมก็ต้องวิ่งไปรื้อตะกร้านั้นอีกครั้งเพราะสายตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง ผมคุ้ยของในตะกร้าขึ้นมาแล้วก็เจอ หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง น้ำตาที่มันก่อตัวไหลย้อนลงไปในอกจนผมตัวสั่น มือที่ถือของสิ่งนั้นอยู่สั่นไหวตามแรงอารมณ์
ผมจ้องกางเกงบ็อกเซอร์สีฟ้า มันไม่ใช่ของผม แต่มันเป็นของไอ้ต้า ถ้ามันเป็นแค่กางเกงธรรมดาตัวนึงผมคงไม่รู้สึกอะไรกับมันมากมายอย่างนี้หรอก แต่สิ่งที่ทำให้ผมจุกคอหอยอยู่ตอนนี้กลับเป็นเพราะรอยคราบสีแดงเข้มที่แห้งเกรอะกรังอยู่ด้านหลังกางเกงตัวนั้นต่างหาก ผมจ้องดูคราบเลือดนั้นปากคอแห้งผากพูดอะไรไม่ถูก ร่องรอยของมันบ่งบอกชัดเจนว่า มัน"ซึม" จากข้างใน ออกไปข้างนอก ดังนั้นเลือดที่เห็นต้องเป็นของคนที่ใส่มันอยู่แน่นอน
ภาพในคืนนั้นย้อนกลับมาในหัวผมเป็นชุด มันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ ผมปล่อยกางเกงไอ้ต้าหล่นลงพื้นพร้อมหัวใจของผมที่หล่นตาม ไอ้ต้น มึงทำอะไรลงไปมึงรู้ตัวบ้างไหม มึงต่อว่าคนอื่นต่างๆนาๆในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งๆที่มึงเป็นคนเริ่มก่อน
มึงจำได้ไหมว่าใครกันวะที่บอกว่าผู้ชายดีกว่าดีกว่าผู้หญิง มึงไง ไอ้ต้น
มึงจำได้ไหมว่าใครกันวะที่บอกว่าตูดดีกว่าหี มึงไง ไอ้ต้น
มึงจำได้ไหมว่าใครกันวะที่บอกให้มันลองแล้วจะติดใจมึงไง ไอ้ต้น
แล้วมึงจำได้ไหมว่าใครกันวะที่บังคับให้ไอ้ต้ามันกินยาห่านั่นมึงไง ไอ้ต้น
แล้วมึงจะมาเรียกร้องห่าอะไรวะ ร้องไห้ทำไม ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งโว้ย เอ๊ะ แต่มึงเป็นลูกผู้ชายแน่ป่าววะ มึงทำอะไรลงไปต้องรับผิดชอบสิ ไม่ใช่โยนขี้ให้คนอื่นอย่างนี้ หรือจะต้องมีหลักฐานมายืนยันมึงถึงจะยอมรับ ไอ้สันดาน ไอ้เลวต้น มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชายหรอก มึงคิดบ้างไหมว่าเขาจะเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่มึงทำลงไปทั้งหมด แม่งคืนนั้นถ้ามีใครแอบถ่ายเป็นหลักฐานไว้ก็ดี ไอ้หน้าตัวเมียนี่จะได้ยอมรับสักที
แอบถ่าย?............................................................................เฮ้ย
ผมรีบคว้ากล้องวิดิโอของพี่ดิวขึ้นมาแล้วกดเปิดทันที หน้าจอขึ้นว่ากำลังชาร์ตไฟแต่เมื่อมันเสียบสายอยู่จึงเข้าโหมดเล่นภาพได้ไม่มีปัญหา ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนกดปลุ่มกรอเทปย้อนกลับไปต้นม้วน เสียงเทปกรอถอยหลังดังหึ่งพร้อมๆ กับภาพในหัวผมที่ผุดมาอย่างรวดเร็ว มันต้องไม่เป็นอย่างที่มึงคิดนะไอ้ต้น
เสียงเทปหยุดกึกทำให้ผมกลับมามีสติอีกครั้ง มือสั่นเทาเอื้อมไปกดปุ่ม play แล้วหน้าจอสีฟ้าก็แสดงภาพที่ถูกบันทึกไว้เมื่อสัปดาห์ก่อนออกมา ในภาพไอ้ต้ากำลังนั่งยิ้มกินเบียร์กับใครคนนึงซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ใครคนนั้นที่กำลังถ่ายวิดิโออยู่ยื่นมือส่งอะไรขาวๆเล็กๆให้ไอ้ต้า ไอ้ต้าส่ายหน้าไม่เอา หน้าแดงๆ ของมันบ่งบอกว่าดีกรีแอลกอออล์ไม่น้อยเลยทีเดียว
"กินเข้าปายยยดิ" เสียงทุ้มๆ คุ้นหูดังขึ้น ไอ้ต้าไม่ยอมรับมือนั้นก็จับยาเม็ดนั้นยัดเข้าปากที่เม้มปิดไว้แน่น แต่มันก็ถูกยัดเข้าไปจนสำเร็จ มือเรียวนั้นยังกดปากปิดไม่ให้มันคายออกมาจนไอ้ต้าต้องกลืนเข้าไปแล้วก็ซัดเบียร์ตาม "แม่ง มึงรู้ไหมว่าไอ้ยานี่ถ้าแดกกับเบียร์แล้วแม่งยิ่งเงี่ยนนะมึง แล้วก็อึดชิบหายเลย น้ำแตกเมื่อไหร่มึงยังจำไม่ได้เลย" เสียงไอ้ต้าร้องอู้อี้ เสียงทุ้มๆนั้นดังอีกครั้ง "มึงอย่ามาโม้ กูแดกเข้าไปสามเม็ดแล้วไม่เห็นมันจะโด่เด่ขึ้นมาสักที" ผมตัวชามองภาพตรงหน้า กูไม่ได้ฝันไป
ผมกดเร่งภาพด้วยใจหวิว ภาพในจอสั่นไหวด้วยอัตราเร่งที่ผิดปรกติ ผมปล่อยปลุ่มเล่นภาพหน้าจอก็ปรากฏหน้าอกของใครบางคนที่กำลังนอนแผ่ราบอยู่ อ้อ ไอ้ต้านี่เอง มันนอนยิ้มตาเยิ้ม กางเกงบ็อกเซอร์ของมันถูกถกตรงขาขึ้นข้างนึงจนควยแข็งโด่ของมันโผล่ออก ตรงปลายสีแดงจัด เสียงใครบางคนหายใจหอบถี่ดังเข้ากล้อง มือเรียวๆคุ้นตาเอื้อมคว้าควยไอ้ต้าไว้ในมือแล้วกำรูด ผมหลับตาไม่อยากมองภาพตรงหน้า
เสียงดังโครมใหญ่ในวิดีโอปลุกผมจากความคิด ภาพในมือสั่นไหวพลิกไปมาหลายตลบก่อนมันจะเอียงตะแคงไปข้างนึง กล้องมันคงหลุดมือจากคนที่ถ่ายอยู่กลิ้งตกจากเตียงมาอยู่ใต้โต๊ะคอม ในจอมองเห็นแค่ช่วงอกของไอ้ต้าขึ้นไป มันกำลังหลับตาพริ้มสองมือเหยียดขึ้นเหนือหัวเพราะอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวเป็นเงาตะคุ่มบริเวณช่วงล่างลำตัว ผมมองภาพนั้นตัวเกร็ง คลื่นความเสียใจกระแทกซัดเข้าเต็มหน้าทันทีที่เห็นร่างที่คุ้นตาเพราะมันอยู่กับผมมาตลอดสิบเก้าปีค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจูบปากกับไอ้ต้า
ผมมองสิ่งที่ตัวเองทำกับไอ้ต้าคืนนั้นด้วยความรู้สึกสันสน รสจูบเผ็ดร้อนนั้นยังตราตรึง สองมือไอ้ต้าโอบหลังหัวผมกระชับแน่น ร่างสองร่างกอดกันราวกับจะรวมเป็นร่างเดียว สองมือไอ้ต้าเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังของผมจนผมอดคิดถึงรอยแดงช้ำที่ไอ้เชนมันแซวผมในคืนแรกที่ไปนอนคอนโดมันไม่ได้ ผมดูภาพในวิดีโอด้วยมือสั่นเท่า ก่อนจะหน้าชาเหมือนมีใครอัดกำปั้นหนักๆใส่หน้าผมอย่างจังเพราะเสียงในวิดีโอที่ดังอย่างชัดเจน
"ไอ้ต้า กูขอเย็ดมึงก่อนนะ เสร็จแล้วมึงค่อยเย็ดกูบ้าง"
POSTED BY TONETAR AT
***********************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น