"ต้นไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าต้นเป็นลูกคนสุดท้อง แล้วทำไมถึงชื่อต้นเหมือนเป็นลูกคนแรก"
สิ้นเสียงนั้น ผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวแต่ประโยคนั้นยังดังก้องในหัว "ทำไมชื่อต้น คนสุดท้องไม่ใช่เหรอ" คำถามนี้ผมได้ยินมาบ่อยตอนเด็กจนผมก็ลืมไปแล้วว่าคำถามที่เคยหลอกหลอนผมนี้มันหายไปตอนไหน จำได้แต่ว่าเคยเอาคำถามนี้ไปถามพ่อ พ่อมองผมอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบทุกครั้ง "ต้นน่ะ พ่อตั้งใจให้ชื่อต้นไผ่ จะได้สูงๆไง" ผมมักยิ้มกับคำตอบนี้เสมอทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่
ในความฝัน ภาพเมื่อสิบห้าปีที่แล้วผ่านเข้ามา ผมอยู่ที่ไหนซักที่ กำลังวิ่งเล่นอยู่คนเดียวในสวนเล็กๆหลังบ้าน บ้านที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้ ผมมักมาวิ่งเล่นคนเดียวที่สวนนี้เสมอ ไอ้ต้นในวัยเด็กสี่ห้าขวบมันจะประสาอะไร เห็นอะไรก็ดูสวยงามไปหมด เห็นคางคกมันยังจะจับเล่นเลย
ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ ก็มีเด็กผู้ชายสองคนมาที่บ้านพร้อมกับแม่ของเขา เด็กคนนึงอายุมากกว่าผมพอสมควร อีกคนน่าจะไล่เลี่ยกัน ผู้ใหญ่ปล่อยให้พวกเราเล่นกันหลังบ้าน ผมมีเพื่อนแล้ว พี่คนที่โตหน่อยกำลังซนมันพาพวกเราไล่จับแมลงปอที่กำลังบินมาเกาะใบไม้ในสวน ผมกำลังจะจับได้อยู่แล้วก็มีไม้ยาวๆ ฟาดเข้าที่ตัวแมลงปอเต็มแรง ตัวมันขาดกลางตายคาที่ ผมเห็นภาพตรงหน้าแล้วร้องไห้จ้าเลย
แม่ได้ยินเสียงผมวิ่งออกมาดู พี่คนที่โตกว่านั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน แม่ของมันก็ออกมาดูด้วย "แม่ ไอ้ต้ามันฆ่าแมลงปอ" ไม่ทันไรเสียงไอ้มือโหดนั่นก็ร้องไห้แงเลย "ต้าจะช่วยต้นจับแมลงปอ แต่มัน แงงงงง" พวกผู้ใหญ่หัวเราะพวกเรากันใหญ่ แค่แมลงปอตัวเดียวยังร้องไห้กันเป็นวรรคเป็นเวร
ภาพในฝันเปลี่ยนไปอีกครั้ง ผมนั่งรถตู้ไปกับเด็กสองคนนั้น ไปเที่ยวที่ไหนสักที่ ข้างนอกฝนตกน่ากลัว ผมกับไอ้ต้ากอดกันตัวกลมเพราะกลัวฟ้าผ่า ไอ้เด็กตัวโตนั่นหลับไปแล้วเพราะเมื่อกลางวันมันเล่นซนไม่ได้หยุด ข้างหน้าผมมีผู้ใหญ่สี่คนนั่งคุยกันไปตลอดทาง ฝนตกหนักมาก แม่หันมาดูผมพอเห็นไอ้ต้ากอดอยู่ก็หัวเราะ "กลัวเหรอลูก ต้าแม่ฝากดูน้องด้วยนะ" แม่จะรู้ไหมนะว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นเหมือนสั่งเสีย ไม่ทันขาดคำของแม่หน้ารถก็มีไฟสว่างจ้าสาดเข้ามา เสียงเหล็กกระทบกันดังลั่น แล้วทุกอย่างก็ดับไป
ผมสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฝันแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่เคยฝันแบบนี้อีก เกือบสิบปีได้แล้วมั้ง แต่ฝันร้ายมันกลับมาหลอกหลอนทุกครั้งที่ผมอ่อนแอ ผมเอามือลูบหน้าไม่รู้ตัว ไอ้ต้น มึงร้องไห้ทำไมวะ อายุสิบเก้าแล้วนะไอ้เวร แค่ฝันมึงยังร้องไห้เลย ผมยิ้มขำตัวเองนี่กูนอนหลับนานไปแค่ไหนวะเนี่ย จะขยับตัวนอนหงายก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆพาดตัวอยู่ ผมก้มลงมอง แขนใครสักคนกำลังกอดผมอยู่ ผมรีบหันไปดู อ้าว ไอ้ต้านี่หว่า นี่มันหายหื่นแล้วใช่ไหมวะเนี่ย มานอนกอดกูอย่างนี้เสียวนะเว้ย ผมค่อยๆดึงแขนที่กอดผมไว้ออกห่างตัว ถึงแม้ในฝันมึกจะกอดกูไว้ แต่ในชีวิตจริงไม่ต้องก็ได้นะ เดี๋ยวมึงหื่นขึ้นมากูเดือดร้อน
ผมนอนมองดูเพดานห้องที่นอน บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านเดียวกับที่ผมเห็นในความฝัน จำได้ว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ผมกลายเป็นคนมีพี่ชายสองคน มีพ่อที่หน้าตาไม่เหมือนเดิม พ่อแม่ในฝันหายไปไหนไม่รู้ แม่ของไอ้โตไอ้ต้าก็หายไป ผมไม่เคยจำได้ว่ามีญาติที่ไหนอีก พ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ของผมเลย ได้แต่บอกว่าผมฝันร้าย ผมเคยถามไอ้โตกับไอ้ต้าอีกหลายครั้งแต่มันก็ยืนยันเหมือนพ่อผม จนผมอดคิดไม่ได้ว่ากูฝันไปเองจริงๆ แต่ทำไมกูต้องฝันเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เสมอ
ผมหันไปมองไอ้ต้าที่หลับสนิทกอดผมอยู่ ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นคนอื่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันก็คือพี่ชายคนกลางของผม ผมกับไอ้ต้าสนิทกันมากเพราะโตมาพร้อมๆกัน มันจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นี่มันพี่ชายกูนะเว้ย แต่พอนึกถึงที่มันหื่นเมื่อค่ำแล้วกูก็อดคิดไม่ได้ แม่งคิดอะไรกับกูวะเนี่ย
ผมค่อยๆ ลุกจากเตียงช้าๆ กลัวไอ้ต้ามันตื่น ปวดฉี่อยากไปห้องน้ำ เลยเดินไป ร่างกายเหมือนคนไม่มีแรงผมคิดเอาเองว่ากูเมามาก มันเลยหมดสภาพ จำได้ว่าก่อนหลับไปผมอ้วกชุดใหญ่ นี่ไง บ็อกเซอร์ตัวใหม่แล้ว ไอ้ต้าคงเปลี่ยนให้มันยังคงดูแลผมดีเหมือนเดิม กูนี่คิดอคติกับพี่ตัวเองมากไปหรือเปล่า มันเป็นพี่กูนะจะทำอะไรกู ไอ้ห่าต้นคิดมากไปแล้ว
ผมยืนฉี่พักใหญ่ก็รู้สึกคันๆที่ขา นึกว่ายุงกัดเลยถกกางเกงดู เอ๊ะทำไมขากูมีรอยอะไรแดงๆ เป็นทางวะ ผมถกขากางเกงสูงขึ้น จิตตกไปแล้ว หวังว่าไม่ใช่นะ ผมเอามือป้ายรอยแดงนั้นมา มันแดงติดมือมาด้วย แม่งตกใจฉิบหาย เกิดอะไรกับกูวะ ผมรีบฉี่ให้เสร็จแล้วถอดกางเกง พอยกขาขึ้นสูงเท่านั้นแหละ เจ็บฉิบหายเลย ผมเอามือลูบตามรอยแดงนั้นไปจนถึงง่ามขา มันค่อนข้างเปียก เฮ้ย อะไรวะ
ผมยกมือขึ้นดูกับแสงไฟ มือผมที่แสงไฟกระทบสะท้อนสีแดงที่เปียกชุ่มติดมือออกมา แล้วก็ต้องตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว เลือดนี่หว่า ไอ้ต้า ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรกู น้ำตาผมไหลพรากเลย ไม่ใช่เพราะเจ็บ ผมมันด้านชากับความเจ็บมานานพอควรแล้ว ไม่ได้โกรธเพราะเสียประตูหลังด้วย แต่น้ำตามันไหลเพราะผมหมดความไว้วางใจที่มอบให้พี่ชายคนนี้แล้ว
ผมเดินกลับห้องทั้งที่น้ำตาไหลพราก ไอ้ต้ายังคงหลับสนิท ผมมองผ้าปูที่นอนที่เรานอนอยู่มีคราบเลือดติดอยู่ ผมกระชากคอไอ้ต้าที่หลับอยู่แล้วอัดหมัดลุ่นๆ ใส่หน้าไอ้ต้า ไอ้พี่เหี้ย มึงทำไมทำกูแบบนี้ กูอุตสาห์รักมึงไว้วางใจมึงมาตลอด มึงทำกับกูแบบนี้ได้ไง ผมต่อยมันไปหลายหมัดถูกบ้างไม่ถูกบ้างจนผมหมดแรง ไอ้ต้าไม่โต้ตอบเลย มันปล่อยให้ผมทั้งต่อยทั้งเตะมัน ผมเห็นมันไม่สู้เลยปล่อยคอมันแล้วนั่งชันเข่าร้องไห้ที่ข้างเตียง
"ต้น พี่ขอโทษ" ไอ้ต้าพูดเสียงสั่น ผมเจ็บทั้งใจทั้งกาย เกลียดขี้หน้าไอ้ห่าต้านี่ฉิบหาย "ทำไมทำยังงี้ กูน้องมึงนะ" ผมพูดได้แค่นั้นก้อนสะอึกก็จุกที่คอ ใช่ กูรู้มาตลอดว่ากูไม่ใช่น้องแท้ๆ ของมึง แต่กูรักมึงเหมือนพี่ชายคนนึงมาตลอด ไอ้ต้ามันลุกจากเตียงลงมากอดผมไว้ "ปล่อยกู" ผมได้แต่ตวาด แต่ได้ผล มันปล่อยผมจากอ้อมกอดแล้วนั่งชันเข่ามองผมอยู่ เส้นใยบางๆที่ก่อตัวกลายเป็นกำแพงกั้นกลางระหว่างเราไปซะแล้ว ไอ้ต้าพูดกับผมไม่เหมือนเดิม จากที่เคยเรียกกูกับมึง กลายเป็นใช้สรรพนามแทนตัวว่าพี่กับต้น
"ต้น พี่ขอโทษนะ" ไอ้ต้ายังคงพูดคำเดิมๆ แต่ไม่มีประโยชน์แล้ว ผมเหลือพี่ชายคนเดียวคือไอ้โต ไอ้ต้าคือใครผมไม่รู้จักอีกต่อไป ผมปาดน้ำตาเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง ไอ้ต้น มึงไม่ร้องไห้มาหลายปีแล้วนะ วันนี้มึงจะร้องเป็นวันสุดท้าย ผมบอกตัวเองซ้ำๆ ผมผุดลุกจากพื้นอย่างเร็ว แผลที่ไอ้ต้าทำไว้มันแสบชะมัด อย่างที่บอก แผลตรงนี้ไม่ทำให้ผมเจ็บปวดเลยเมื่อเทียบกับแผลที่เกิดในใจ
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดน้ำชำระคราบทั้งหมด ความเจ็บปวดคือวัคซีนป้องกันความอ่อนแอ บอกตัวเองไว้ไอ้ต้น มึงต้องไม่ตายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก มึงจะเสียใจไปทำไม ชีวิตมึงจริงๆมีใครเหลือบ้าง พ่อแม่จริงๆของมึงก็ไม่มีซักคน มึงตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีใครรักมึงหรอกไอ้ต้น มึงน่ะแหละที่ต้องรักตัวเอง
ผมกลับมาที่ห้องอีกครั้งพยายามไม่มองไอ้ต้าที่ยังคงนั่งมองผม ผมรู้ว่ามันยังไม่หยุดร้องไห้ แต่มึงต้องเข้มแข็งไว้นะไอ้ต้น อย่าไปมอง ขนาดเป็นน้องถึงไม่คลานตามกันออกมาเค้ายังทำมึงได้ มึงจะไปสนใจมันทำไม ผมรีบแต่งตัวใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืด ยัดเสื้อผ้า ยัดสมบัติทุกอย่างที่ผมมีใส่ในเป้ใบเก่งที่ใช้มาตลอด"ต้นจะไปไหน" ไอ้ต้าถามเสียงสั่น ผมไม่ตอบคำถามมัน ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน แต่ที่ผมรู้คือ ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม
"ต้นจะไปไหน พี่ไม่ให้ไปนะ" ไอ้ต้ามันยื้อกระเป๋าผม "ปล่อยกู" ไอ้สัดต้า ทำกับกูอย่างนี้ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าพี่อีก ผมกระชากกระเป๋ากลับคืน สายเป้ที่ไอ้ต้ามันเอาพันนิ้วไว้ตอนยื้อแย่งกับผมมันกระชากจนผมได้ยินเสียงดัง "กร๊อบ" พร้อมกับเสียง "โอ้ย" ของไอ้ต้า เป้อยู่ในมือกูแล้ว ผมขยับจะออกจากห้องไอ้ต้าวิ่งปราดมาขวางไว้ สีหน้ามันเจ็บปวด น้ำตายังไหลเป็นทาง
"หลบไป" ผมตวาดเสียงดัง เข้มแข้งอีกนิดไอ้ต้น มึงเกือบผ่านไปได้แล้ว ไอ้ต้าพยายามผลักผมกลับผมก็หลบ นิ้วมือซ้ายสองนิ้วของมันตกห้อยอย่างน่ากลัว นี่กูทำอะไรลงไปวะไอ้ต้น พี่มึงนิ้วหักเลยนะ อ้าว แล้วที่มันทำกูล่ะ แค่นี้ยังน้อยไป ไอ้ต้ายังคงยืนปิดทางออกผมไว้ "ต้นอยู่ก่อน อย่าเพิ่งไป" ไอ้ต้าร้องเสียงสั่น ผมไม่อยากอยู่เห็นหน้าคนอย่างมันอีกแล้ว เงื้อหมัดจะชกมัน ไอ้ต้ามันก็โถมตัวใส่ผมจนผมล้มนอนหงาย "ต้นคุยกับพี่ก่อนได้ไหม" ไอ้ต้ามันร้องพยายามเอามือกดมือผมที่ดิ้นหนีมันสุดแรง ทุกครั้งที่ผมดิ้นไอ้ต้ามันก็ร้องอย่างเจ็บปวดคงเป็นเพราะนิ้วหักๆของมันฟาดพื้นตามแรงดิ้นของผมแหละ ไอ้ห่าต้ามึงก็เลิกจับกูซักทีเส่ เดี๋ยวนิ้วมึงก็หลุดออกมาหรอก แม่งห้อยเหมือนไม่มีกระดูก
"กูไม่คุย" ผมดิ้นต่อไป ไอ้ต้ามันคงทนไม่ไหวมันเลยชกเข้าที่ท้องผมเต็มแรง โอย จุกวะเฮ้ย ผมนอนงอตัวเพราะจุกโคตร ไอ้ต้าเห็นผมไปไหนไม่รอดมันรีบปิดประตูห้องขังผมไว้ข้างใน ผมไปไหนไม่ได้ ได้แต่โวยวายยืนเตะประตูเสียงดังลั่นผมรู้มันอยู่หน้าห้องแหละ "ปล่อยกู" ผมโวยวายพักใหญ่ มันคงกะให้ผมหายบ้าแล้วค่อยเปิดประตูมาคุย แต่มันรู้ฤทธิ์กูน้อยไป กูโวยวายได้ต่อเป็นชั่วโมง ป่านนี้ชาวบ้านเค้าคงตื่นกันหมดแล้วมั้ง
ผมตะโกนด่าไอ้ต้าจนเหนื่อย แม่งไม่เปิดประตูซักที เอาไงดีวะไอ้ต้น มึงไม่มีน้ำยาไปไหนได้รอดหรอก เลิกโวยวายแล้วคุยกับมันดีๆไหม ไม่เอาเว้ย กูไม่รู้จะคุยอะไรกับไอ้เลวคนนี้แล้ว คุยกับมันมาสิบกว่าปี ดูที่มันทำกับกูสิ ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ "ไอ้ต้า ปล่อยกูนะมึง กูไม่ใช่แมลงปอของมึงนะ"
เสียงแม่กุญแจที่คล้องอยู่หลุดออก ประตูเปิดออกมาช้าๆ ไอ้ต้ายืนน้ำตาไหลพรากที่หน้าประตู นิ้วของมันตอนนี้บวมอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแดงช้ำจ้องมองผมอย่างหมดหวัง อย่าสบตานะไอ้ต้น เดี๋ยวมึงใจอ่อน เสียงในหัวสั่งผม ผมเลี่ยงสายตามันไม่อยากมอง ไม่จ้องตา ไม่พูด มึงเกือบสำเร็จแล้วไอ้ต้นอีกนิดเดียวมึงก็พ้นจากไอ้ห่านี้แล้ว
"พี่ก็แค่อยากจับแมลงปอ แต่พี่ไม่รู้หรอกว่าต้องจับยังไง" ไอ้ต้าเงียบไปอีกครั้ง แต่คำของมันสะดุดใจผมมาก ก็แค่เด็กคนนึงอยากได้แมลงปอไว้ครอบครอง แต่ไม่รู้ว่าไม้ที่ฟาดลงไปนั้นทำร้ายแมลงปอตัวนั้นขนาดไหน ไอ้ต้น มึงอย่าใจอ่อนนะ มึงมาไกลขนาดนี้ต้องก้าวต่อ ใจผมสั่งแต่ขาไม่ก้าวไปข้างหน้า "แมลงปอตัวนั้นมันตายไปแล้ว" ผมพูดพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น มึงเป็นอะไรของมึงวะไอ้ต้น มึงไม่เคยรู้สึกอะไรกับไอ้ต้ามันมาก่อนเลยนี่หว่า
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป" ผมยืนอึ้งหันหลังให้ไอ้ต้า น้ำตามันไหลไม่รู้ตัว "ฝากบอกพ่อด้วยว่า ต้นไผ่ต้นนี้ ไม่มีแมลงปอมาเกาะอีกแล้ว" ผมพูดกับไอ้ต้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินออกจากบ้านไป เสียงไอ้ต้ายังดังซ้ำไปซ้ำมาก้องในหัว
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป"
สิ้นเสียงนั้น ผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวแต่ประโยคนั้นยังดังก้องในหัว "ทำไมชื่อต้น คนสุดท้องไม่ใช่เหรอ" คำถามนี้ผมได้ยินมาบ่อยตอนเด็กจนผมก็ลืมไปแล้วว่าคำถามที่เคยหลอกหลอนผมนี้มันหายไปตอนไหน จำได้แต่ว่าเคยเอาคำถามนี้ไปถามพ่อ พ่อมองผมอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบทุกครั้ง "ต้นน่ะ พ่อตั้งใจให้ชื่อต้นไผ่ จะได้สูงๆไง" ผมมักยิ้มกับคำตอบนี้เสมอทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่
ในความฝัน ภาพเมื่อสิบห้าปีที่แล้วผ่านเข้ามา ผมอยู่ที่ไหนซักที่ กำลังวิ่งเล่นอยู่คนเดียวในสวนเล็กๆหลังบ้าน บ้านที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้ ผมมักมาวิ่งเล่นคนเดียวที่สวนนี้เสมอ ไอ้ต้นในวัยเด็กสี่ห้าขวบมันจะประสาอะไร เห็นอะไรก็ดูสวยงามไปหมด เห็นคางคกมันยังจะจับเล่นเลย
ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ ก็มีเด็กผู้ชายสองคนมาที่บ้านพร้อมกับแม่ของเขา เด็กคนนึงอายุมากกว่าผมพอสมควร อีกคนน่าจะไล่เลี่ยกัน ผู้ใหญ่ปล่อยให้พวกเราเล่นกันหลังบ้าน ผมมีเพื่อนแล้ว พี่คนที่โตหน่อยกำลังซนมันพาพวกเราไล่จับแมลงปอที่กำลังบินมาเกาะใบไม้ในสวน ผมกำลังจะจับได้อยู่แล้วก็มีไม้ยาวๆ ฟาดเข้าที่ตัวแมลงปอเต็มแรง ตัวมันขาดกลางตายคาที่ ผมเห็นภาพตรงหน้าแล้วร้องไห้จ้าเลย
แม่ได้ยินเสียงผมวิ่งออกมาดู พี่คนที่โตกว่านั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน แม่ของมันก็ออกมาดูด้วย "แม่ ไอ้ต้ามันฆ่าแมลงปอ" ไม่ทันไรเสียงไอ้มือโหดนั่นก็ร้องไห้แงเลย "ต้าจะช่วยต้นจับแมลงปอ แต่มัน แงงงงง" พวกผู้ใหญ่หัวเราะพวกเรากันใหญ่ แค่แมลงปอตัวเดียวยังร้องไห้กันเป็นวรรคเป็นเวร
ภาพในฝันเปลี่ยนไปอีกครั้ง ผมนั่งรถตู้ไปกับเด็กสองคนนั้น ไปเที่ยวที่ไหนสักที่ ข้างนอกฝนตกน่ากลัว ผมกับไอ้ต้ากอดกันตัวกลมเพราะกลัวฟ้าผ่า ไอ้เด็กตัวโตนั่นหลับไปแล้วเพราะเมื่อกลางวันมันเล่นซนไม่ได้หยุด ข้างหน้าผมมีผู้ใหญ่สี่คนนั่งคุยกันไปตลอดทาง ฝนตกหนักมาก แม่หันมาดูผมพอเห็นไอ้ต้ากอดอยู่ก็หัวเราะ "กลัวเหรอลูก ต้าแม่ฝากดูน้องด้วยนะ" แม่จะรู้ไหมนะว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นเหมือนสั่งเสีย ไม่ทันขาดคำของแม่หน้ารถก็มีไฟสว่างจ้าสาดเข้ามา เสียงเหล็กกระทบกันดังลั่น แล้วทุกอย่างก็ดับไป
ผมสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฝันแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่เคยฝันแบบนี้อีก เกือบสิบปีได้แล้วมั้ง แต่ฝันร้ายมันกลับมาหลอกหลอนทุกครั้งที่ผมอ่อนแอ ผมเอามือลูบหน้าไม่รู้ตัว ไอ้ต้น มึงร้องไห้ทำไมวะ อายุสิบเก้าแล้วนะไอ้เวร แค่ฝันมึงยังร้องไห้เลย ผมยิ้มขำตัวเองนี่กูนอนหลับนานไปแค่ไหนวะเนี่ย จะขยับตัวนอนหงายก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆพาดตัวอยู่ ผมก้มลงมอง แขนใครสักคนกำลังกอดผมอยู่ ผมรีบหันไปดู อ้าว ไอ้ต้านี่หว่า นี่มันหายหื่นแล้วใช่ไหมวะเนี่ย มานอนกอดกูอย่างนี้เสียวนะเว้ย ผมค่อยๆดึงแขนที่กอดผมไว้ออกห่างตัว ถึงแม้ในฝันมึกจะกอดกูไว้ แต่ในชีวิตจริงไม่ต้องก็ได้นะ เดี๋ยวมึงหื่นขึ้นมากูเดือดร้อน
ผมนอนมองดูเพดานห้องที่นอน บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านเดียวกับที่ผมเห็นในความฝัน จำได้ว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ผมกลายเป็นคนมีพี่ชายสองคน มีพ่อที่หน้าตาไม่เหมือนเดิม พ่อแม่ในฝันหายไปไหนไม่รู้ แม่ของไอ้โตไอ้ต้าก็หายไป ผมไม่เคยจำได้ว่ามีญาติที่ไหนอีก พ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ของผมเลย ได้แต่บอกว่าผมฝันร้าย ผมเคยถามไอ้โตกับไอ้ต้าอีกหลายครั้งแต่มันก็ยืนยันเหมือนพ่อผม จนผมอดคิดไม่ได้ว่ากูฝันไปเองจริงๆ แต่ทำไมกูต้องฝันเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เสมอ
ผมหันไปมองไอ้ต้าที่หลับสนิทกอดผมอยู่ ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นคนอื่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันก็คือพี่ชายคนกลางของผม ผมกับไอ้ต้าสนิทกันมากเพราะโตมาพร้อมๆกัน มันจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นี่มันพี่ชายกูนะเว้ย แต่พอนึกถึงที่มันหื่นเมื่อค่ำแล้วกูก็อดคิดไม่ได้ แม่งคิดอะไรกับกูวะเนี่ย
ผมค่อยๆ ลุกจากเตียงช้าๆ กลัวไอ้ต้ามันตื่น ปวดฉี่อยากไปห้องน้ำ เลยเดินไป ร่างกายเหมือนคนไม่มีแรงผมคิดเอาเองว่ากูเมามาก มันเลยหมดสภาพ จำได้ว่าก่อนหลับไปผมอ้วกชุดใหญ่ นี่ไง บ็อกเซอร์ตัวใหม่แล้ว ไอ้ต้าคงเปลี่ยนให้มันยังคงดูแลผมดีเหมือนเดิม กูนี่คิดอคติกับพี่ตัวเองมากไปหรือเปล่า มันเป็นพี่กูนะจะทำอะไรกู ไอ้ห่าต้นคิดมากไปแล้ว
ผมยืนฉี่พักใหญ่ก็รู้สึกคันๆที่ขา นึกว่ายุงกัดเลยถกกางเกงดู เอ๊ะทำไมขากูมีรอยอะไรแดงๆ เป็นทางวะ ผมถกขากางเกงสูงขึ้น จิตตกไปแล้ว หวังว่าไม่ใช่นะ ผมเอามือป้ายรอยแดงนั้นมา มันแดงติดมือมาด้วย แม่งตกใจฉิบหาย เกิดอะไรกับกูวะ ผมรีบฉี่ให้เสร็จแล้วถอดกางเกง พอยกขาขึ้นสูงเท่านั้นแหละ เจ็บฉิบหายเลย ผมเอามือลูบตามรอยแดงนั้นไปจนถึงง่ามขา มันค่อนข้างเปียก เฮ้ย อะไรวะ
ผมยกมือขึ้นดูกับแสงไฟ มือผมที่แสงไฟกระทบสะท้อนสีแดงที่เปียกชุ่มติดมือออกมา แล้วก็ต้องตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว เลือดนี่หว่า ไอ้ต้า ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรกู น้ำตาผมไหลพรากเลย ไม่ใช่เพราะเจ็บ ผมมันด้านชากับความเจ็บมานานพอควรแล้ว ไม่ได้โกรธเพราะเสียประตูหลังด้วย แต่น้ำตามันไหลเพราะผมหมดความไว้วางใจที่มอบให้พี่ชายคนนี้แล้ว
ผมเดินกลับห้องทั้งที่น้ำตาไหลพราก ไอ้ต้ายังคงหลับสนิท ผมมองผ้าปูที่นอนที่เรานอนอยู่มีคราบเลือดติดอยู่ ผมกระชากคอไอ้ต้าที่หลับอยู่แล้วอัดหมัดลุ่นๆ ใส่หน้าไอ้ต้า ไอ้พี่เหี้ย มึงทำไมทำกูแบบนี้ กูอุตสาห์รักมึงไว้วางใจมึงมาตลอด มึงทำกับกูแบบนี้ได้ไง ผมต่อยมันไปหลายหมัดถูกบ้างไม่ถูกบ้างจนผมหมดแรง ไอ้ต้าไม่โต้ตอบเลย มันปล่อยให้ผมทั้งต่อยทั้งเตะมัน ผมเห็นมันไม่สู้เลยปล่อยคอมันแล้วนั่งชันเข่าร้องไห้ที่ข้างเตียง
"ต้น พี่ขอโทษ" ไอ้ต้าพูดเสียงสั่น ผมเจ็บทั้งใจทั้งกาย เกลียดขี้หน้าไอ้ห่าต้านี่ฉิบหาย "ทำไมทำยังงี้ กูน้องมึงนะ" ผมพูดได้แค่นั้นก้อนสะอึกก็จุกที่คอ ใช่ กูรู้มาตลอดว่ากูไม่ใช่น้องแท้ๆ ของมึง แต่กูรักมึงเหมือนพี่ชายคนนึงมาตลอด ไอ้ต้ามันลุกจากเตียงลงมากอดผมไว้ "ปล่อยกู" ผมได้แต่ตวาด แต่ได้ผล มันปล่อยผมจากอ้อมกอดแล้วนั่งชันเข่ามองผมอยู่ เส้นใยบางๆที่ก่อตัวกลายเป็นกำแพงกั้นกลางระหว่างเราไปซะแล้ว ไอ้ต้าพูดกับผมไม่เหมือนเดิม จากที่เคยเรียกกูกับมึง กลายเป็นใช้สรรพนามแทนตัวว่าพี่กับต้น
"ต้น พี่ขอโทษนะ" ไอ้ต้ายังคงพูดคำเดิมๆ แต่ไม่มีประโยชน์แล้ว ผมเหลือพี่ชายคนเดียวคือไอ้โต ไอ้ต้าคือใครผมไม่รู้จักอีกต่อไป ผมปาดน้ำตาเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง ไอ้ต้น มึงไม่ร้องไห้มาหลายปีแล้วนะ วันนี้มึงจะร้องเป็นวันสุดท้าย ผมบอกตัวเองซ้ำๆ ผมผุดลุกจากพื้นอย่างเร็ว แผลที่ไอ้ต้าทำไว้มันแสบชะมัด อย่างที่บอก แผลตรงนี้ไม่ทำให้ผมเจ็บปวดเลยเมื่อเทียบกับแผลที่เกิดในใจ
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดน้ำชำระคราบทั้งหมด ความเจ็บปวดคือวัคซีนป้องกันความอ่อนแอ บอกตัวเองไว้ไอ้ต้น มึงต้องไม่ตายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก มึงจะเสียใจไปทำไม ชีวิตมึงจริงๆมีใครเหลือบ้าง พ่อแม่จริงๆของมึงก็ไม่มีซักคน มึงตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีใครรักมึงหรอกไอ้ต้น มึงน่ะแหละที่ต้องรักตัวเอง
ผมกลับมาที่ห้องอีกครั้งพยายามไม่มองไอ้ต้าที่ยังคงนั่งมองผม ผมรู้ว่ามันยังไม่หยุดร้องไห้ แต่มึงต้องเข้มแข็งไว้นะไอ้ต้น อย่าไปมอง ขนาดเป็นน้องถึงไม่คลานตามกันออกมาเค้ายังทำมึงได้ มึงจะไปสนใจมันทำไม ผมรีบแต่งตัวใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืด ยัดเสื้อผ้า ยัดสมบัติทุกอย่างที่ผมมีใส่ในเป้ใบเก่งที่ใช้มาตลอด"ต้นจะไปไหน" ไอ้ต้าถามเสียงสั่น ผมไม่ตอบคำถามมัน ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน แต่ที่ผมรู้คือ ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม
"ต้นจะไปไหน พี่ไม่ให้ไปนะ" ไอ้ต้ามันยื้อกระเป๋าผม "ปล่อยกู" ไอ้สัดต้า ทำกับกูอย่างนี้ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าพี่อีก ผมกระชากกระเป๋ากลับคืน สายเป้ที่ไอ้ต้ามันเอาพันนิ้วไว้ตอนยื้อแย่งกับผมมันกระชากจนผมได้ยินเสียงดัง "กร๊อบ" พร้อมกับเสียง "โอ้ย" ของไอ้ต้า เป้อยู่ในมือกูแล้ว ผมขยับจะออกจากห้องไอ้ต้าวิ่งปราดมาขวางไว้ สีหน้ามันเจ็บปวด น้ำตายังไหลเป็นทาง
"หลบไป" ผมตวาดเสียงดัง เข้มแข้งอีกนิดไอ้ต้น มึงเกือบผ่านไปได้แล้ว ไอ้ต้าพยายามผลักผมกลับผมก็หลบ นิ้วมือซ้ายสองนิ้วของมันตกห้อยอย่างน่ากลัว นี่กูทำอะไรลงไปวะไอ้ต้น พี่มึงนิ้วหักเลยนะ อ้าว แล้วที่มันทำกูล่ะ แค่นี้ยังน้อยไป ไอ้ต้ายังคงยืนปิดทางออกผมไว้ "ต้นอยู่ก่อน อย่าเพิ่งไป" ไอ้ต้าร้องเสียงสั่น ผมไม่อยากอยู่เห็นหน้าคนอย่างมันอีกแล้ว เงื้อหมัดจะชกมัน ไอ้ต้ามันก็โถมตัวใส่ผมจนผมล้มนอนหงาย "ต้นคุยกับพี่ก่อนได้ไหม" ไอ้ต้ามันร้องพยายามเอามือกดมือผมที่ดิ้นหนีมันสุดแรง ทุกครั้งที่ผมดิ้นไอ้ต้ามันก็ร้องอย่างเจ็บปวดคงเป็นเพราะนิ้วหักๆของมันฟาดพื้นตามแรงดิ้นของผมแหละ ไอ้ห่าต้ามึงก็เลิกจับกูซักทีเส่ เดี๋ยวนิ้วมึงก็หลุดออกมาหรอก แม่งห้อยเหมือนไม่มีกระดูก
"กูไม่คุย" ผมดิ้นต่อไป ไอ้ต้ามันคงทนไม่ไหวมันเลยชกเข้าที่ท้องผมเต็มแรง โอย จุกวะเฮ้ย ผมนอนงอตัวเพราะจุกโคตร ไอ้ต้าเห็นผมไปไหนไม่รอดมันรีบปิดประตูห้องขังผมไว้ข้างใน ผมไปไหนไม่ได้ ได้แต่โวยวายยืนเตะประตูเสียงดังลั่นผมรู้มันอยู่หน้าห้องแหละ "ปล่อยกู" ผมโวยวายพักใหญ่ มันคงกะให้ผมหายบ้าแล้วค่อยเปิดประตูมาคุย แต่มันรู้ฤทธิ์กูน้อยไป กูโวยวายได้ต่อเป็นชั่วโมง ป่านนี้ชาวบ้านเค้าคงตื่นกันหมดแล้วมั้ง
ผมตะโกนด่าไอ้ต้าจนเหนื่อย แม่งไม่เปิดประตูซักที เอาไงดีวะไอ้ต้น มึงไม่มีน้ำยาไปไหนได้รอดหรอก เลิกโวยวายแล้วคุยกับมันดีๆไหม ไม่เอาเว้ย กูไม่รู้จะคุยอะไรกับไอ้เลวคนนี้แล้ว คุยกับมันมาสิบกว่าปี ดูที่มันทำกับกูสิ ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ "ไอ้ต้า ปล่อยกูนะมึง กูไม่ใช่แมลงปอของมึงนะ"
เสียงแม่กุญแจที่คล้องอยู่หลุดออก ประตูเปิดออกมาช้าๆ ไอ้ต้ายืนน้ำตาไหลพรากที่หน้าประตู นิ้วของมันตอนนี้บวมอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแดงช้ำจ้องมองผมอย่างหมดหวัง อย่าสบตานะไอ้ต้น เดี๋ยวมึงใจอ่อน เสียงในหัวสั่งผม ผมเลี่ยงสายตามันไม่อยากมอง ไม่จ้องตา ไม่พูด มึงเกือบสำเร็จแล้วไอ้ต้นอีกนิดเดียวมึงก็พ้นจากไอ้ห่านี้แล้ว
"พี่ก็แค่อยากจับแมลงปอ แต่พี่ไม่รู้หรอกว่าต้องจับยังไง" ไอ้ต้าเงียบไปอีกครั้ง แต่คำของมันสะดุดใจผมมาก ก็แค่เด็กคนนึงอยากได้แมลงปอไว้ครอบครอง แต่ไม่รู้ว่าไม้ที่ฟาดลงไปนั้นทำร้ายแมลงปอตัวนั้นขนาดไหน ไอ้ต้น มึงอย่าใจอ่อนนะ มึงมาไกลขนาดนี้ต้องก้าวต่อ ใจผมสั่งแต่ขาไม่ก้าวไปข้างหน้า "แมลงปอตัวนั้นมันตายไปแล้ว" ผมพูดพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น มึงเป็นอะไรของมึงวะไอ้ต้น มึงไม่เคยรู้สึกอะไรกับไอ้ต้ามันมาก่อนเลยนี่หว่า
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป" ผมยืนอึ้งหันหลังให้ไอ้ต้า น้ำตามันไหลไม่รู้ตัว "ฝากบอกพ่อด้วยว่า ต้นไผ่ต้นนี้ ไม่มีแมลงปอมาเกาะอีกแล้ว" ผมพูดกับไอ้ต้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินออกจากบ้านไป เสียงไอ้ต้ายังดังซ้ำไปซ้ำมาก้องในหัว
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป"
POSTED BY TONETAR AT
*****************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น