"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป"
ผมไม่สามารถสลัดประโยคนี้ออกจากหัวได้ ผมเดินออกจากบ้านมาสองวันแล้ว ผมไม่มีที่ไป คนแรกที่ผมนึกถึงคือไอ้ก้อง มันยังอยู่หอเดิม แต่ตอนที่ผมไปนั้นมันดึกมากแล้ว ไอ้ก้องไม่อยู่ห้องมันคงไปที่ไหนซักที่ ผมเลยนั่งอยู่ใต้หอมันจนเช้า ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ผมก็ได้แต่นั่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ไอ้ต้าเป็นเหมือนทั้งพี่และเพื่อนในคนเดียวกัน ผมเคยเล่นสนุกกับมันมาตลอด
ผมนั่งมองนาฬิกาที่หมุนผ่านไปช้าๆ ทำไมเวลานี้กูไม่นึกถึงพี่ดิววะ เค้าเป็นแฟนกูนี่หว่า แต่ทำไมวะ ทำไมกูไม่นึกถึงเขาเลย หรือว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกะเค้าเลย กูรักเขาแน่เหรอวะ จะว่าไปเขาก็หายไปไม่โทรมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ งานคงยุ่งมั้ง หรือว่าเค้าเองก็ไม่นึกถึงกูเหมือนกัน ช่างแม่งเหอะไอ้ต้น ไม่เห็นมีใครจะรักมึงจริงๆสักคน
ผมรอจนฟ้าสว่างไอ้ก้องยังไม่กลับมา เลยตัดสินใจโทรห่ามัน ไอ้ห่าก้องแม่งเสือกไปออกค่ายกับเพื่อนจะกลับมาสัปดาห์หน้า อ้าว แล้วกูจะไปอยู่ไหนดีวะ ผมเดินไปช้าๆ ผ่านเส้นทางที่คุ้นเคย มันคือเส้นทางที่ผมไปมหาวิทยาลัยทุกวัน แต่วันนี้ผมไม่อยู่ในสภาพนิสิต ชีวิตมึงวุ่นวายเนอะไอ้ต้น การเรียนก็แย่ ครอบครัวก็มีปัญหา ความรักก็ไม่มีกะใครเขา ผมเห็นเพื่อนๆ นิสิตกำลังทะยอยเข้าไปในมหาวิทยาลัย แล้วผมก็ตัดสินใจ
ผมใช้ห้องน้ำสาธารณะแถวนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษาที่ติดเป้มาด้วยชุดนึง ถึงมันจะยับก็ช่างแม่งมัน กูใส่วันนี้เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้ว ผมตัดสินใจลาออกไม่เรียนแม่งแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะกับกู ไหนๆ ชีวิตกูมันจะเน่าแล้วก็ให้มันสุดๆ ไปเลย อาจารย์ที่ปรึกษาพยายามถามสาเหตุที่กูลาออก ผมก็เฉไฉไปต่างๆนาๆ ถ้ากูไม่ใช่นิสิตที่รับมาโดยโควต้านักกีฬามันจะสนใจกูไหมเนี่ย มันคงเสียดายทุนที่ให้กูเรียน ไว้กูทำงานแล้วเสียภาษีใช้หนี้แม่งแล้วกัน ที่กูยอมแบกหน้ามาลาออกก็เพราะไม่อยากให้ประวัติกูเสีย เดี๋ยวกูเกิดอยากกลับมาเรียนใหม่ที่อื่นเค้าจะไม่ยอมรับกู
ผมไม่ได้ลาใครเลย ไอ้เจคไอ้บอย หรือเพื่อนร่วมชั้นของผม คงไม่มีคนสนใจไอ้ขี้ครอกอย่างกูหรอก ผมออกจากมหาลัยอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะโยนชุดนักศึกษาทิ้ง เสียดายไหมวะไอ้ต้น โคตรเสียดายเลย แต่ช่างแม่งมัน ผมจะโยนใส่ถังอยู่แล้วแต่ตอนนี้กูไม่เหลืออะไรเลย สังหรณ์ใจด้วยซ้ำว่าอาจจะต้องใช้อีก เลยม้วนๆ มันยัดใส่กระเป๋าใหม่
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำมองซ้ายทีขวาที กูจะไปไหนดีวะเนี่ย เดินไปเรื่อยๆ ผ่านหน้ามหาลัยอีกครั้ง ผมมองไปในมหาลัย หน้าประตูเห็นใครบางคนคุ้นตา เฮ้ย ไอ้เหี้ยต้ามาทำไม ผมรีบหลบเข้าหลังพุ่มไม้ข้างทาง ผมเห็นในมือที่เข้าเฝือกกำลังถืออะไรใบเล็กๆ เหมือนรูปถ่าย มันคงไม่ได้มาตามหากูหรอกนะ ไอ้ห่านี่มาถามหากูตอนนี้คนเข้าก็คงนึกว่าแม่งมาตามแก้แค้นคนที่ซ้อมมัน ก็หน้ามันน่ะบวมปูดเลย เอาไงดีวะ เดินโทงๆในชุดนี้ท่ามกลางนักศึกษาแบบนี้เด่นตายห่า
ผมเดินเลี่ยงๆหลบเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาอีกรอบ อ้าวโทรศัพท์กูอยู่ในก้นกระเป๋านี่เอง กูนึกว่าลืมเอามาซะแล้ว ผมกดเปิด เงียบสนิท ไอ้ห่าต้นลืมชาร์ตแบต ไอ้ฟายเอ้ยเอาวะ หลบไปจากตรงนี้ก่อน ว่าแล้วผมก็รีบเดินเข้ากลุ่มนักศึกษาแต่สวนทางกับพวกมัน สาธุอย่าให้แม่งเห็นกูเลย อีกนิดเดียวจะพ้นแนวรั้วกูจะมีที่หลบแล้ว เสียงรถจอดข้างถนนดังเอี้ยด
"ไอ้ต้นไปไหนวะ โดดเรียนเหรอมึง" ผมรีบก้มตัวหลบทันที ไม่รู้ไอ้ต้าแม่งได้ยินเสียงรถเบรคหรือเปล่า อย่างน้อยขออย่าให้เห็นกูเลย "เออ ขี้เกียจ" ผมตอบเสียงที่ถามโดยไม่มองหน้ามัน ใครวะ กูยังไม่รู้เลยเสือกรู้จักกูด้วย "เออ ไปด้วยกันป่ะ กูก็ขี้เกียจ" ไอ้คนในรถชะโงกหน้ามาหาผม เอาวะเป็นไงเป็นกัน หนีให้พ้นก่อน ว่าแล้วผมเปิดประตูรถออกแล้วรีบขึ้นไปนั่ง หันไปมองคนขับ ใครวะ ทำไมหน้าคุ้นๆ ไม่ใช่เพื่อนกูแน่ๆ เพราะไอ้นี่หน้าตาดีเกิน
"บ้านมึงไฟดับเหรอ" มันถามทันทีที่เห็นผม ตอนนี้มันออกรถแล้ว ผมหันไปมองหน้ามหาลัยอีกครั้งไอ้ต้ายังคงถามคนโน้นคนนี้ไปทั่ว "เฮ้ย กูถามไม่ตอบ เป็นไรป่าววะ" ผมหันมา "หา อะไรนะ" ไอ้ห่านี่หัวเราะ "กูถามว่าบ้านมึงไฟดับเหรอ" ผมก็งงๆ อะไรของมัน ไฟจะดับจะติดเกี่ยวกะพ่อมึงเหรอ
"เปล่านี่ ทำไมอ่ะ" ผมก็ถามแบบงงๆ ตอนนี้โล่งใจแล้วที่หนีไอ้ต้ามาได้ "ก็เสื้อมึงยับชิบหายเลย นึกว่าไฟดับเลยไม่ได้รีด" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ตอนเอาออกมาจากบ้านกูก็ได้แต่ยัดๆ แถมเดี๋ยวใส่เดี๋ยวถอดอีก "เป็นไรป่าวเนี่ยมึง เงียบผิดปรกติ" ไอ้ห่านั่นถามต่อ ผมยังจำไม่ได้ว่าไปรู้จักมันตอนไหน เหมือนมันจะรู้จอดรถพรืดจนหัวกูจะทิ่ม "เฮ้ย กูถามจริง มึงจำกูได้ไหมเนี่ย"
ผมหัวเราะแหะๆ "ไอ้เวรเอ้ย จำไม่ได้แล้วขึ้นรถกูมาทำไมเนี่ย"มันพูดขำๆ "อ้าว ก็มึงชวน กูก็ขึ้นไง" ผมตอบขำตัวเองเหมือนกัน "ใจง่ายนักนะมึงน่ะ" ไอ้ห่านั่นแซวผมอีก แต่มีนนิ่งแม่งแปลกๆ กูจะใจง่ายแล้วเสือกไรด้วย แม่งไอ้ต้น ไอ้เนรคุณ เค้าช่วยพามึงมามึงยังอุตสาห์เนรคุณกันได้อีก "กูเชนไง" มันบอกชื่อแล้ว เอาวะ หน้าก็คุ้น ชื่อก็คุ้น แต่กูยังจำไม่ได้ "บริหารไง" มันบอกต่อ ผมก็ถึงบางอ้อ ไอ้ห่านี่เอง ไอ้เชนมันเป็นเดือนคณะบริหารธุรกิจ กูถึงว่าทำไมกูคุ้นๆ หน้า เพราะกูเคยเจอมันตอนที่เขาเรียกประชุมตัวแทนแต่ละคณะ ตอนมีกิจกรรมของมหาลัย
"แล้วมึงโดดเรียนไมวะ" ผมถามไอ้เชน ปรกติพวกดาวพวกเดือนเขาไม่ค่อยโดนเรียนให้มีเสนียดติดตัวกันหรอก ยกเว้นกูเพราะกูไม่ได้อยากเป็น เกือบโดนปลดตั้งหลายหนแล้วแม่งก็ไม่ยอมปลดกูซักที "กูขี้เกียจ เซ็ง เครียด กินเหล้าดีกว่า" ผมมองดูไอ้เชน แม่งไอ้ห่านี่ตอนอยู่ที่มหาลัยโคตรเรียบร้อย แต่พอนอกมหาลัยแม่งท่าทางแสบไม่เบา "แล้วมึงอ่ะ" มันถามผมบ้าง "กูมาลาออก" ไอ้เชนกดตีนเหยียบเบรคอีกพรืด หัวกูจะจิ้มคอนโซลรถมึงอยู่แล้ว ห่าอะไรนัก "ลาออก ไมวะ" มึงจะรู้ทำส้นตีนอะไรวะ "กูเบื่อ" กูตอบง่ายๆ แฝงสองความหมาย เบื่อเรียนด้วย เบื่อมึงด้วย เลิกถามกูได้แล้วววววว
"แล้วมึงใส่ชุดนักศึกษามาทำไมวะ จะโดดก็โดดไปดิ หรือกลัวที่บ้านจับได้" ผมถามไอ้เชนต่อ เป็นกูจะโดดแล้วไม่มีใส่มาหรอก ขี้เกียจรีด ไอ้เชนเงียบไปไม่ตอบคำถาม "กูอยู่คอนโดคนเดียว ที่บ้านกูไม่รู้หรอก" ไอ้เชนตอบหลังจากที่ปล่อยเวลาให้เงียบไปนาน
"ไปไหนเนี่ย" ผมถามต่อเพราะเห็นรถมันวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะมีจุดหมาย ไอ้เชนยังคงขับต่อไปผมนั่งมองสองข้างทาง ชีวิตกูผกผันได้ชั่วข้ามคืน เมื่อวานกูยังมีอนาคตอยู่เลย แต่วันนี้กูหมดสิ้นทุอย่างแล้ว ไอ้ต้น มึงจะเสียใจทำไม มึงตัดสินใจเองทั้งนั้น "ใช่แล้ว กูตัดสินใจเอง" ผมเผลอตอบความคิดตัวเองออกมา ไอ้เชนหันมามอง "มึงว่าไรนะ" ผมรีบกลบเกลื่อน "เปล่า เออมึงมีที่ชาร์ตแบตมือถือในรถป่าววะ" ผมถามเพราะนึกขึ้นได้ว่าแบตมือถือหมด "โนเกียป่ะ" ไอ้เชนถามพลางหันหลังกลับไปที่เบาะหลัง ไอ้ห่าเชนนนนนนนนนนนนนนนนนนน รถมึงขับอยู่ไม่ดูทาง เดี๋ยวกูตาย ผมเห็นไอ้เชนปล่อยพวงมาลัยมาหาที่ชาร์ตแบตให้ผม ผมเลยต้องคว้าพวงมาลัยไว้แทน "มึงบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูหาเอง" ผมร้องบอกมัน ไอ้ห่านี่จะพากูไปได้ถึงไหนวะ จุดจบแม่งคงเป็นนรกสักขุม
"ไม่ได้ กูหาให้เอง เดี๋ยวมึงเจอของดีกู" ไอ้เชนพูด พี่เชนค้าบบบบบ พอเหอะค้าบบบบ กูจะตายเพราะมึงนี่แหละค้าบบบบบ ของดงของดีกูคงไม่ได้เจอ แต่กูคงเจอยมบาลแน่ๆค้าบบบบบบ "เอ้า เจอแล้ว" มันยื่นปลายที่ชาร์ตให้ผม ส่วนอีกปลายเสียบเข้าที่จุดบุหรี่ ผมรีบจิ้มตูด (โทรศัพท์นะ) กดเปิดเครื่อง มือแม่งยังจับกันไม่เสร็จเลย เสียงเตือนก็ดังรัวเชียว
"คุณมี 15 ข้อความใหม่" และ "173 สายที่ไม่ได้รับ" กูถึงว่าทำไมแบตกูถึงหมด ปรกติกูเปิดสั่นแม่งเต้นได้ตั้งเกือบอาทิตย์ ผมพอจะเดาออกว่าใครโทรมาหากู ร้อยกว่าสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์มือถือไอ้ต้า ที่เหลือเป็นเบอร์บ้านกูเอง ผมดูเวลามันห่างกันไม่กี่นาทีตั้งแต่ผมออกจากบ้านมาจนถึงตอนเช้ามืด แต่ละสายห่างกันไม่ถึงสิบห้านาที ไอ้ต้ามันคงไม่ได้นอนเลยมั้งเนี่ย แล้วตอนเช้ายังมาตามหากูอีก เฮ้ยๆๆๆๆ ไอ้ต้น อย่าคิดถึงมัน ไม่เอาๆ มันทำมึงแสบอย่าไปรับสายมันง่ายๆ ผมกดดู SMS ที่ส่งมา ข้อความซ้ำๆ "พี่ขอโทษจริงๆครับ" , "โทรกลับด้วยครับพี่เป็นห่วงมาก"เหลืออีกสองข้อความส่งมาเมื่อเช้าผมยังไม่ได้อ่าน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นซะก่อน ไอ้ต้าโทรมา ผมรีบกดโทรศัพท์ปิดอย่างเร็ว ไอ้เชนคงสังเกตเห็น "หนีแฟนเหรอมึง" ผมรีบทำเป็นปรกติ "พี่กูอ่ะ มันโทรตามกูตลอด เบื่อว่ะ"
"ใกล้ถึงละ" ไอ้เชนส่งเสียงบอก ผมยังคงนั่งมองเหม่อไปข้างทาง พี่ดิวไม่เห็นโทรมาหากูเลย ร้อยกว่าสายเป็นของไอ้ต้าล้วนๆ แฟนภาษาอะไรวะ ช่างแม่ง ไม่สนใจแล้ว ไม่ทันไรไอ้เชนจอดรถเข้าที่จอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ท่าทางหรูเชียวว้อย "กินอะไรยังมึง" ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ออกจากบ้าน ไม่ใช่ไม่มีตังค์ติดตัว แต่กินอะไรไม่ลง "มึงรอกูแป๊บ กูไปธุระเดี๋ยวมา" ไอ้เชนหายเข้าไปในร้านอาหาร ไม่รู้ธุระอะไรของมัน ไม่เกี่ยวกับกูนี่
ผมจ้องโทรศัพท์มือถือ ไอ้ต้ามันเป็นห่วงกูขนาดไหนวะเนี่ย ป่านนี้พ่อคงกลับมาแล้ว คงรู้แล้วว่าต้นไผ่ของพ่อมันถูกพายุพัดหายไปเมื่อคืน ถึงพ่อจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผม แต่ผมก็รักเขาจริงๆ นะโว้ย อย่าหาว่ากูดราม่านักเลย อ่านแบบอีโรติกโหมดหื่นจนเกิน "ฉ" มาเยอะแล้ว ขอกูเข้าโหมดโรมานซ์บ้าง ชักว่าวบ่อยๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะมึง เกิดควยช้ำควยเคล็ดขึ้นมาจะมาโทษกู ไม่รับผิดชอบนะโว้ยยย
ไอ้เชนเป็นฝ่ายปลุกผมขึ้นจากความคิด มันโยนซองสีน้ำตาลซองใหญ่ที่ถือมาไว้หลังรถ มันคงมาแวะเอาอะไรซักอย่าง ผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมัน คนมันแค่รู้จักไม่ได้คุ้นเคยอะไรมากมาย ไอ้เชนออกรถอีกครั้งผมไม่รู้หรอกว่ามันจะไปไหน ตามแต่ใจมันแล้วกันเพราะกูไม่มีจุดหมาย ขับไปไม่เท่าไหร่มันจอดรถอีกครั้งหน้าธนาคาร มันหยิบซองน้ำตาลที่โยนไว้ขึ้นมา "รอกูอีกแป๊บนะต้น เดี๋ยวก็เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน" ผมก็ยิ้มให้มันเพลียๆ ใช่สิ กูยังไม่ได้นอนเลยนิ ตั้งแต่ออกจากบ้านมา กินก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่ได้นอน
ผมเผลอหลับไปในรถไอ้เชนเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีเพราะมันปลุกผม "ไปหาไรกินกัน กูเลี้ยงเอง" ผมขยับจะเปิดประตูรถ "เดี๋ยวมึงจะทำอะไร" ผมก็งงๆ อ้าว มึงบอกว่าจะไปหาไรกิน หรือกูฟังผิด "มึงจะไปชุดนี้เหรอ" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ชุดนักศึกษาโทรมๆของกูคงเด่นพิลึกถ้าเข้าไปเดินในห้างหรูแห่งนี้ ไอ้เชนปีนไปหลังรถหยิบเสื้อเชิ้ตที่แขวนไว้ส่งให้ผมตัวนึง กางเกงยีนส์อีกตัว "เอ้า เปลี่ยนก่อนสิมึง" แม่งเอ๋ย คนดีจริงๆ มึงเนี่ย ผมถอดเสื้อนักศึกษาออกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่ไอ้เชนให้ ไอ้เชนมัน็เปลี่ยนเหมือนกัน ตัวผมพอๆกับมันเลยใส่ได้สบาย ไอ้เชนแม่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วก็ถอดกางเกงเปลี่ยน เห็นกางเกงในสีขาวตุงดีนะมึง มันแก้เสร็จเห็นผมเปลี่ยนแต่เสื้อมันก็ถาม
"อ้าว ไม่เปลี่ยนอ่ะ อายกูเหรอ" ตอนนั้นยอมรับตรงๆว่ากูอาย ก็กูไม่ได้ใส่กางเกงในมานี่หว่า เมื่อคืนรีบ แล้วกูกลัวมันจะมีคราบเลือดติดมาด้วย ความได้แตกแน่ "อ่ะ กูไม่มองก็ได้ อายเหี้ยไรวะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ หรือมึงไม่มีควย" ไอ้เชนมันหลับตา เออ แม่งก็ฮาดีว่ะไอ้นี่ ผมก็เลยยอมถอดยอมเปลี่ยนโชคดีที่เลือดหยุดแล้ว ผมเลยเปลี่ยนได้แบบสบายใจ พอเปลี่ยนเสร็จมันก็เดินพาผมลิ่วๆ ไปที่ร้านแบล็คแคนย่อน คงเป็นร้านประจำมันแหละ ผมกับมันสั่งอาหารเสร็จมันก็บอกว่าขอตัว มันจะไปโทรศัพท์ ผมก็ปล่อยมันไป ให้กูอยู่คิดอะไรเงียบๆ คนเดียวบ้างก็ดี
ผมนั่งรออาหารไปดูคนที่มาซื้อของไป วันนี้วันธรรมดายังเช้าอยู่ด้วยคนยังไม่เยอะเท่าไหร่ ผมก็สังเกตเห็นว่ามีคนกำลังจ้องผมอยู่ก็แม่งเดินไปเดินมาหน้าร้านหลายรอบแล้ว แล้วก็มองมาที่กูตลอด กูไปฆ่าพ่อมันเมื่อชาติก่อนป่าววะ แม่งจ้องกูซะ พอดีพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร ไอ้เชนก็เดินกลับมาพอดี ในมือถือถุงเล็กๆมาด้วย
"อ่ะกูให้ แล้วหัดใช้ด้วยนะมึง" ผมรับถุงนั้นมางงๆ เปิดออกดู แม่งเอ้ย ไอ้ห่าเชนซื้อกางเกงในให้ผม กูมีปัญญาซื้อเองโว้ย "เออ ขอบใจ" ผมหัวเราะขำๆ ไหนมึงหลับตาแล้วไงแล้วเสือกรู้ว่ากูไม่ใส่ แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว ขอกูแดรกก่อนนะมึง "เออ ต้น ถามจริง มึงมีปัญหาอะไรป่าววะ" ผมอึ้งกับคำถามมัน ไอ้เชนแม่งจับความรู้สึกเก่ง "ทำไมเหรอ" ผมถามมันบ้าง "เปล่า กูเห็นมึงพยายามกินสปาเกตตี้ทางรูจมูก" ไอ้เชนตอบพลางมองหน้าผม แหะๆ กูพลาดเอง สติไม่อยู่กะเนื้อกะตัว
ไอ้เชนยังคงจ้องหน้าผมแบบรอคำตอบ ผมถูกสะกิดต่อมความหลังจนแดกอะไรไม่ลงแล้ว เลยเล่าให้มันฟังว่ามีปัญหาที่บ้านเลยออกมา มันก็ตั้งใจฟังดี "แล้วมึงจะไปอยู่ไหนวะ" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ตอนแรกกะจะไปอยู่หอไอ้ก้องมันซักพัก หางานทำแล้วก็เช่าหออยู่เอง แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้จริงหรือเปล่า
"มึงไปอยู่กับกูก่อนแล้วกัน แล้วค่อยว่ากันว่าจะทำอะไรต่อดี" ไอ้เชนยื่นข้อเสนอ กูมองหน้ามัน เกย์ป่าววะเนี่ย อย่าเป็นเลยสาธุ ตอนนี้กูยังไม่มีอารมณ์ ไว้รอตอนกูเงี่ยนมึงค่อยเป็นนะ "จะดีเหรอ เกรงใจว่ะ" คนอย่างกูก็พอจะมีสมบัติผู้ดี เกรงใจคนเป็นเหมือนกันนะ "เกรงใจเหี้ยไร เพื่อนกัน" เออ ที่เกรงใจนะกู ที่เหี้ยน่ะมึง กูเกรงใจเหี้ย ก็เท่ากับกูเกรงใจมึง "กูไม่ปล้ำมึงหรอก อย่ากลัวไปเลย" อ้าว ไอ้สัด แม่งคิดอะไรกับกูป่าวเนี่ย กูกลัวตัวกูเองมากกว่าที่จะปล้ำมึง ยังไม่เข็ดนะไอ้ต้น แผลเก่ายังไม่หาย หาเรื่องมีแผลใหม่อีกแล้ว
"เออ งั้นรบกวนมึงก่อนแล้วกัน คงไม่นาน ขอบใจว่ะ"
ผมไม่สามารถสลัดประโยคนี้ออกจากหัวได้ ผมเดินออกจากบ้านมาสองวันแล้ว ผมไม่มีที่ไป คนแรกที่ผมนึกถึงคือไอ้ก้อง มันยังอยู่หอเดิม แต่ตอนที่ผมไปนั้นมันดึกมากแล้ว ไอ้ก้องไม่อยู่ห้องมันคงไปที่ไหนซักที่ ผมเลยนั่งอยู่ใต้หอมันจนเช้า ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ผมก็ได้แต่นั่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ไอ้ต้าเป็นเหมือนทั้งพี่และเพื่อนในคนเดียวกัน ผมเคยเล่นสนุกกับมันมาตลอด
ผมนั่งมองนาฬิกาที่หมุนผ่านไปช้าๆ ทำไมเวลานี้กูไม่นึกถึงพี่ดิววะ เค้าเป็นแฟนกูนี่หว่า แต่ทำไมวะ ทำไมกูไม่นึกถึงเขาเลย หรือว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกะเค้าเลย กูรักเขาแน่เหรอวะ จะว่าไปเขาก็หายไปไม่โทรมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ งานคงยุ่งมั้ง หรือว่าเค้าเองก็ไม่นึกถึงกูเหมือนกัน ช่างแม่งเหอะไอ้ต้น ไม่เห็นมีใครจะรักมึงจริงๆสักคน
ผมรอจนฟ้าสว่างไอ้ก้องยังไม่กลับมา เลยตัดสินใจโทรห่ามัน ไอ้ห่าก้องแม่งเสือกไปออกค่ายกับเพื่อนจะกลับมาสัปดาห์หน้า อ้าว แล้วกูจะไปอยู่ไหนดีวะ ผมเดินไปช้าๆ ผ่านเส้นทางที่คุ้นเคย มันคือเส้นทางที่ผมไปมหาวิทยาลัยทุกวัน แต่วันนี้ผมไม่อยู่ในสภาพนิสิต ชีวิตมึงวุ่นวายเนอะไอ้ต้น การเรียนก็แย่ ครอบครัวก็มีปัญหา ความรักก็ไม่มีกะใครเขา ผมเห็นเพื่อนๆ นิสิตกำลังทะยอยเข้าไปในมหาวิทยาลัย แล้วผมก็ตัดสินใจ
ผมใช้ห้องน้ำสาธารณะแถวนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษาที่ติดเป้มาด้วยชุดนึง ถึงมันจะยับก็ช่างแม่งมัน กูใส่วันนี้เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้ว ผมตัดสินใจลาออกไม่เรียนแม่งแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะกับกู ไหนๆ ชีวิตกูมันจะเน่าแล้วก็ให้มันสุดๆ ไปเลย อาจารย์ที่ปรึกษาพยายามถามสาเหตุที่กูลาออก ผมก็เฉไฉไปต่างๆนาๆ ถ้ากูไม่ใช่นิสิตที่รับมาโดยโควต้านักกีฬามันจะสนใจกูไหมเนี่ย มันคงเสียดายทุนที่ให้กูเรียน ไว้กูทำงานแล้วเสียภาษีใช้หนี้แม่งแล้วกัน ที่กูยอมแบกหน้ามาลาออกก็เพราะไม่อยากให้ประวัติกูเสีย เดี๋ยวกูเกิดอยากกลับมาเรียนใหม่ที่อื่นเค้าจะไม่ยอมรับกู
ผมไม่ได้ลาใครเลย ไอ้เจคไอ้บอย หรือเพื่อนร่วมชั้นของผม คงไม่มีคนสนใจไอ้ขี้ครอกอย่างกูหรอก ผมออกจากมหาลัยอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะโยนชุดนักศึกษาทิ้ง เสียดายไหมวะไอ้ต้น โคตรเสียดายเลย แต่ช่างแม่งมัน ผมจะโยนใส่ถังอยู่แล้วแต่ตอนนี้กูไม่เหลืออะไรเลย สังหรณ์ใจด้วยซ้ำว่าอาจจะต้องใช้อีก เลยม้วนๆ มันยัดใส่กระเป๋าใหม่
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำมองซ้ายทีขวาที กูจะไปไหนดีวะเนี่ย เดินไปเรื่อยๆ ผ่านหน้ามหาลัยอีกครั้ง ผมมองไปในมหาลัย หน้าประตูเห็นใครบางคนคุ้นตา เฮ้ย ไอ้เหี้ยต้ามาทำไม ผมรีบหลบเข้าหลังพุ่มไม้ข้างทาง ผมเห็นในมือที่เข้าเฝือกกำลังถืออะไรใบเล็กๆ เหมือนรูปถ่าย มันคงไม่ได้มาตามหากูหรอกนะ ไอ้ห่านี่มาถามหากูตอนนี้คนเข้าก็คงนึกว่าแม่งมาตามแก้แค้นคนที่ซ้อมมัน ก็หน้ามันน่ะบวมปูดเลย เอาไงดีวะ เดินโทงๆในชุดนี้ท่ามกลางนักศึกษาแบบนี้เด่นตายห่า
ผมเดินเลี่ยงๆหลบเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาอีกรอบ อ้าวโทรศัพท์กูอยู่ในก้นกระเป๋านี่เอง กูนึกว่าลืมเอามาซะแล้ว ผมกดเปิด เงียบสนิท ไอ้ห่าต้นลืมชาร์ตแบต ไอ้ฟายเอ้ยเอาวะ หลบไปจากตรงนี้ก่อน ว่าแล้วผมก็รีบเดินเข้ากลุ่มนักศึกษาแต่สวนทางกับพวกมัน สาธุอย่าให้แม่งเห็นกูเลย อีกนิดเดียวจะพ้นแนวรั้วกูจะมีที่หลบแล้ว เสียงรถจอดข้างถนนดังเอี้ยด
"ไอ้ต้นไปไหนวะ โดดเรียนเหรอมึง" ผมรีบก้มตัวหลบทันที ไม่รู้ไอ้ต้าแม่งได้ยินเสียงรถเบรคหรือเปล่า อย่างน้อยขออย่าให้เห็นกูเลย "เออ ขี้เกียจ" ผมตอบเสียงที่ถามโดยไม่มองหน้ามัน ใครวะ กูยังไม่รู้เลยเสือกรู้จักกูด้วย "เออ ไปด้วยกันป่ะ กูก็ขี้เกียจ" ไอ้คนในรถชะโงกหน้ามาหาผม เอาวะเป็นไงเป็นกัน หนีให้พ้นก่อน ว่าแล้วผมเปิดประตูรถออกแล้วรีบขึ้นไปนั่ง หันไปมองคนขับ ใครวะ ทำไมหน้าคุ้นๆ ไม่ใช่เพื่อนกูแน่ๆ เพราะไอ้นี่หน้าตาดีเกิน
"บ้านมึงไฟดับเหรอ" มันถามทันทีที่เห็นผม ตอนนี้มันออกรถแล้ว ผมหันไปมองหน้ามหาลัยอีกครั้งไอ้ต้ายังคงถามคนโน้นคนนี้ไปทั่ว "เฮ้ย กูถามไม่ตอบ เป็นไรป่าววะ" ผมหันมา "หา อะไรนะ" ไอ้ห่านี่หัวเราะ "กูถามว่าบ้านมึงไฟดับเหรอ" ผมก็งงๆ อะไรของมัน ไฟจะดับจะติดเกี่ยวกะพ่อมึงเหรอ
"เปล่านี่ ทำไมอ่ะ" ผมก็ถามแบบงงๆ ตอนนี้โล่งใจแล้วที่หนีไอ้ต้ามาได้ "ก็เสื้อมึงยับชิบหายเลย นึกว่าไฟดับเลยไม่ได้รีด" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ตอนเอาออกมาจากบ้านกูก็ได้แต่ยัดๆ แถมเดี๋ยวใส่เดี๋ยวถอดอีก "เป็นไรป่าวเนี่ยมึง เงียบผิดปรกติ" ไอ้ห่านั่นถามต่อ ผมยังจำไม่ได้ว่าไปรู้จักมันตอนไหน เหมือนมันจะรู้จอดรถพรืดจนหัวกูจะทิ่ม "เฮ้ย กูถามจริง มึงจำกูได้ไหมเนี่ย"
ผมหัวเราะแหะๆ "ไอ้เวรเอ้ย จำไม่ได้แล้วขึ้นรถกูมาทำไมเนี่ย"มันพูดขำๆ "อ้าว ก็มึงชวน กูก็ขึ้นไง" ผมตอบขำตัวเองเหมือนกัน "ใจง่ายนักนะมึงน่ะ" ไอ้ห่านั่นแซวผมอีก แต่มีนนิ่งแม่งแปลกๆ กูจะใจง่ายแล้วเสือกไรด้วย แม่งไอ้ต้น ไอ้เนรคุณ เค้าช่วยพามึงมามึงยังอุตสาห์เนรคุณกันได้อีก "กูเชนไง" มันบอกชื่อแล้ว เอาวะ หน้าก็คุ้น ชื่อก็คุ้น แต่กูยังจำไม่ได้ "บริหารไง" มันบอกต่อ ผมก็ถึงบางอ้อ ไอ้ห่านี่เอง ไอ้เชนมันเป็นเดือนคณะบริหารธุรกิจ กูถึงว่าทำไมกูคุ้นๆ หน้า เพราะกูเคยเจอมันตอนที่เขาเรียกประชุมตัวแทนแต่ละคณะ ตอนมีกิจกรรมของมหาลัย
"แล้วมึงโดดเรียนไมวะ" ผมถามไอ้เชน ปรกติพวกดาวพวกเดือนเขาไม่ค่อยโดนเรียนให้มีเสนียดติดตัวกันหรอก ยกเว้นกูเพราะกูไม่ได้อยากเป็น เกือบโดนปลดตั้งหลายหนแล้วแม่งก็ไม่ยอมปลดกูซักที "กูขี้เกียจ เซ็ง เครียด กินเหล้าดีกว่า" ผมมองดูไอ้เชน แม่งไอ้ห่านี่ตอนอยู่ที่มหาลัยโคตรเรียบร้อย แต่พอนอกมหาลัยแม่งท่าทางแสบไม่เบา "แล้วมึงอ่ะ" มันถามผมบ้าง "กูมาลาออก" ไอ้เชนกดตีนเหยียบเบรคอีกพรืด หัวกูจะจิ้มคอนโซลรถมึงอยู่แล้ว ห่าอะไรนัก "ลาออก ไมวะ" มึงจะรู้ทำส้นตีนอะไรวะ "กูเบื่อ" กูตอบง่ายๆ แฝงสองความหมาย เบื่อเรียนด้วย เบื่อมึงด้วย เลิกถามกูได้แล้วววววว
"แล้วมึงใส่ชุดนักศึกษามาทำไมวะ จะโดดก็โดดไปดิ หรือกลัวที่บ้านจับได้" ผมถามไอ้เชนต่อ เป็นกูจะโดดแล้วไม่มีใส่มาหรอก ขี้เกียจรีด ไอ้เชนเงียบไปไม่ตอบคำถาม "กูอยู่คอนโดคนเดียว ที่บ้านกูไม่รู้หรอก" ไอ้เชนตอบหลังจากที่ปล่อยเวลาให้เงียบไปนาน
"ไปไหนเนี่ย" ผมถามต่อเพราะเห็นรถมันวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะมีจุดหมาย ไอ้เชนยังคงขับต่อไปผมนั่งมองสองข้างทาง ชีวิตกูผกผันได้ชั่วข้ามคืน เมื่อวานกูยังมีอนาคตอยู่เลย แต่วันนี้กูหมดสิ้นทุอย่างแล้ว ไอ้ต้น มึงจะเสียใจทำไม มึงตัดสินใจเองทั้งนั้น "ใช่แล้ว กูตัดสินใจเอง" ผมเผลอตอบความคิดตัวเองออกมา ไอ้เชนหันมามอง "มึงว่าไรนะ" ผมรีบกลบเกลื่อน "เปล่า เออมึงมีที่ชาร์ตแบตมือถือในรถป่าววะ" ผมถามเพราะนึกขึ้นได้ว่าแบตมือถือหมด "โนเกียป่ะ" ไอ้เชนถามพลางหันหลังกลับไปที่เบาะหลัง ไอ้ห่าเชนนนนนนนนนนนนนนนนนนน รถมึงขับอยู่ไม่ดูทาง เดี๋ยวกูตาย ผมเห็นไอ้เชนปล่อยพวงมาลัยมาหาที่ชาร์ตแบตให้ผม ผมเลยต้องคว้าพวงมาลัยไว้แทน "มึงบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูหาเอง" ผมร้องบอกมัน ไอ้ห่านี่จะพากูไปได้ถึงไหนวะ จุดจบแม่งคงเป็นนรกสักขุม
"ไม่ได้ กูหาให้เอง เดี๋ยวมึงเจอของดีกู" ไอ้เชนพูด พี่เชนค้าบบบบบ พอเหอะค้าบบบบ กูจะตายเพราะมึงนี่แหละค้าบบบบบ ของดงของดีกูคงไม่ได้เจอ แต่กูคงเจอยมบาลแน่ๆค้าบบบบบบ "เอ้า เจอแล้ว" มันยื่นปลายที่ชาร์ตให้ผม ส่วนอีกปลายเสียบเข้าที่จุดบุหรี่ ผมรีบจิ้มตูด (โทรศัพท์นะ) กดเปิดเครื่อง มือแม่งยังจับกันไม่เสร็จเลย เสียงเตือนก็ดังรัวเชียว
"คุณมี 15 ข้อความใหม่" และ "173 สายที่ไม่ได้รับ" กูถึงว่าทำไมแบตกูถึงหมด ปรกติกูเปิดสั่นแม่งเต้นได้ตั้งเกือบอาทิตย์ ผมพอจะเดาออกว่าใครโทรมาหากู ร้อยกว่าสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์มือถือไอ้ต้า ที่เหลือเป็นเบอร์บ้านกูเอง ผมดูเวลามันห่างกันไม่กี่นาทีตั้งแต่ผมออกจากบ้านมาจนถึงตอนเช้ามืด แต่ละสายห่างกันไม่ถึงสิบห้านาที ไอ้ต้ามันคงไม่ได้นอนเลยมั้งเนี่ย แล้วตอนเช้ายังมาตามหากูอีก เฮ้ยๆๆๆๆ ไอ้ต้น อย่าคิดถึงมัน ไม่เอาๆ มันทำมึงแสบอย่าไปรับสายมันง่ายๆ ผมกดดู SMS ที่ส่งมา ข้อความซ้ำๆ "พี่ขอโทษจริงๆครับ" , "โทรกลับด้วยครับพี่เป็นห่วงมาก"เหลืออีกสองข้อความส่งมาเมื่อเช้าผมยังไม่ได้อ่าน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นซะก่อน ไอ้ต้าโทรมา ผมรีบกดโทรศัพท์ปิดอย่างเร็ว ไอ้เชนคงสังเกตเห็น "หนีแฟนเหรอมึง" ผมรีบทำเป็นปรกติ "พี่กูอ่ะ มันโทรตามกูตลอด เบื่อว่ะ"
"ใกล้ถึงละ" ไอ้เชนส่งเสียงบอก ผมยังคงนั่งมองเหม่อไปข้างทาง พี่ดิวไม่เห็นโทรมาหากูเลย ร้อยกว่าสายเป็นของไอ้ต้าล้วนๆ แฟนภาษาอะไรวะ ช่างแม่ง ไม่สนใจแล้ว ไม่ทันไรไอ้เชนจอดรถเข้าที่จอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ท่าทางหรูเชียวว้อย "กินอะไรยังมึง" ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ออกจากบ้าน ไม่ใช่ไม่มีตังค์ติดตัว แต่กินอะไรไม่ลง "มึงรอกูแป๊บ กูไปธุระเดี๋ยวมา" ไอ้เชนหายเข้าไปในร้านอาหาร ไม่รู้ธุระอะไรของมัน ไม่เกี่ยวกับกูนี่
ผมจ้องโทรศัพท์มือถือ ไอ้ต้ามันเป็นห่วงกูขนาดไหนวะเนี่ย ป่านนี้พ่อคงกลับมาแล้ว คงรู้แล้วว่าต้นไผ่ของพ่อมันถูกพายุพัดหายไปเมื่อคืน ถึงพ่อจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผม แต่ผมก็รักเขาจริงๆ นะโว้ย อย่าหาว่ากูดราม่านักเลย อ่านแบบอีโรติกโหมดหื่นจนเกิน "ฉ" มาเยอะแล้ว ขอกูเข้าโหมดโรมานซ์บ้าง ชักว่าวบ่อยๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะมึง เกิดควยช้ำควยเคล็ดขึ้นมาจะมาโทษกู ไม่รับผิดชอบนะโว้ยยย
ไอ้เชนเป็นฝ่ายปลุกผมขึ้นจากความคิด มันโยนซองสีน้ำตาลซองใหญ่ที่ถือมาไว้หลังรถ มันคงมาแวะเอาอะไรซักอย่าง ผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมัน คนมันแค่รู้จักไม่ได้คุ้นเคยอะไรมากมาย ไอ้เชนออกรถอีกครั้งผมไม่รู้หรอกว่ามันจะไปไหน ตามแต่ใจมันแล้วกันเพราะกูไม่มีจุดหมาย ขับไปไม่เท่าไหร่มันจอดรถอีกครั้งหน้าธนาคาร มันหยิบซองน้ำตาลที่โยนไว้ขึ้นมา "รอกูอีกแป๊บนะต้น เดี๋ยวก็เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน" ผมก็ยิ้มให้มันเพลียๆ ใช่สิ กูยังไม่ได้นอนเลยนิ ตั้งแต่ออกจากบ้านมา กินก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่ได้นอน
ผมเผลอหลับไปในรถไอ้เชนเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีเพราะมันปลุกผม "ไปหาไรกินกัน กูเลี้ยงเอง" ผมขยับจะเปิดประตูรถ "เดี๋ยวมึงจะทำอะไร" ผมก็งงๆ อ้าว มึงบอกว่าจะไปหาไรกิน หรือกูฟังผิด "มึงจะไปชุดนี้เหรอ" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ชุดนักศึกษาโทรมๆของกูคงเด่นพิลึกถ้าเข้าไปเดินในห้างหรูแห่งนี้ ไอ้เชนปีนไปหลังรถหยิบเสื้อเชิ้ตที่แขวนไว้ส่งให้ผมตัวนึง กางเกงยีนส์อีกตัว "เอ้า เปลี่ยนก่อนสิมึง" แม่งเอ๋ย คนดีจริงๆ มึงเนี่ย ผมถอดเสื้อนักศึกษาออกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่ไอ้เชนให้ ไอ้เชนมัน็เปลี่ยนเหมือนกัน ตัวผมพอๆกับมันเลยใส่ได้สบาย ไอ้เชนแม่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วก็ถอดกางเกงเปลี่ยน เห็นกางเกงในสีขาวตุงดีนะมึง มันแก้เสร็จเห็นผมเปลี่ยนแต่เสื้อมันก็ถาม
"อ้าว ไม่เปลี่ยนอ่ะ อายกูเหรอ" ตอนนั้นยอมรับตรงๆว่ากูอาย ก็กูไม่ได้ใส่กางเกงในมานี่หว่า เมื่อคืนรีบ แล้วกูกลัวมันจะมีคราบเลือดติดมาด้วย ความได้แตกแน่ "อ่ะ กูไม่มองก็ได้ อายเหี้ยไรวะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ หรือมึงไม่มีควย" ไอ้เชนมันหลับตา เออ แม่งก็ฮาดีว่ะไอ้นี่ ผมก็เลยยอมถอดยอมเปลี่ยนโชคดีที่เลือดหยุดแล้ว ผมเลยเปลี่ยนได้แบบสบายใจ พอเปลี่ยนเสร็จมันก็เดินพาผมลิ่วๆ ไปที่ร้านแบล็คแคนย่อน คงเป็นร้านประจำมันแหละ ผมกับมันสั่งอาหารเสร็จมันก็บอกว่าขอตัว มันจะไปโทรศัพท์ ผมก็ปล่อยมันไป ให้กูอยู่คิดอะไรเงียบๆ คนเดียวบ้างก็ดี
ผมนั่งรออาหารไปดูคนที่มาซื้อของไป วันนี้วันธรรมดายังเช้าอยู่ด้วยคนยังไม่เยอะเท่าไหร่ ผมก็สังเกตเห็นว่ามีคนกำลังจ้องผมอยู่ก็แม่งเดินไปเดินมาหน้าร้านหลายรอบแล้ว แล้วก็มองมาที่กูตลอด กูไปฆ่าพ่อมันเมื่อชาติก่อนป่าววะ แม่งจ้องกูซะ พอดีพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร ไอ้เชนก็เดินกลับมาพอดี ในมือถือถุงเล็กๆมาด้วย
"อ่ะกูให้ แล้วหัดใช้ด้วยนะมึง" ผมรับถุงนั้นมางงๆ เปิดออกดู แม่งเอ้ย ไอ้ห่าเชนซื้อกางเกงในให้ผม กูมีปัญญาซื้อเองโว้ย "เออ ขอบใจ" ผมหัวเราะขำๆ ไหนมึงหลับตาแล้วไงแล้วเสือกรู้ว่ากูไม่ใส่ แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว ขอกูแดรกก่อนนะมึง "เออ ต้น ถามจริง มึงมีปัญหาอะไรป่าววะ" ผมอึ้งกับคำถามมัน ไอ้เชนแม่งจับความรู้สึกเก่ง "ทำไมเหรอ" ผมถามมันบ้าง "เปล่า กูเห็นมึงพยายามกินสปาเกตตี้ทางรูจมูก" ไอ้เชนตอบพลางมองหน้าผม แหะๆ กูพลาดเอง สติไม่อยู่กะเนื้อกะตัว
ไอ้เชนยังคงจ้องหน้าผมแบบรอคำตอบ ผมถูกสะกิดต่อมความหลังจนแดกอะไรไม่ลงแล้ว เลยเล่าให้มันฟังว่ามีปัญหาที่บ้านเลยออกมา มันก็ตั้งใจฟังดี "แล้วมึงจะไปอยู่ไหนวะ" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ตอนแรกกะจะไปอยู่หอไอ้ก้องมันซักพัก หางานทำแล้วก็เช่าหออยู่เอง แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้จริงหรือเปล่า
"มึงไปอยู่กับกูก่อนแล้วกัน แล้วค่อยว่ากันว่าจะทำอะไรต่อดี" ไอ้เชนยื่นข้อเสนอ กูมองหน้ามัน เกย์ป่าววะเนี่ย อย่าเป็นเลยสาธุ ตอนนี้กูยังไม่มีอารมณ์ ไว้รอตอนกูเงี่ยนมึงค่อยเป็นนะ "จะดีเหรอ เกรงใจว่ะ" คนอย่างกูก็พอจะมีสมบัติผู้ดี เกรงใจคนเป็นเหมือนกันนะ "เกรงใจเหี้ยไร เพื่อนกัน" เออ ที่เกรงใจนะกู ที่เหี้ยน่ะมึง กูเกรงใจเหี้ย ก็เท่ากับกูเกรงใจมึง "กูไม่ปล้ำมึงหรอก อย่ากลัวไปเลย" อ้าว ไอ้สัด แม่งคิดอะไรกับกูป่าวเนี่ย กูกลัวตัวกูเองมากกว่าที่จะปล้ำมึง ยังไม่เข็ดนะไอ้ต้น แผลเก่ายังไม่หาย หาเรื่องมีแผลใหม่อีกแล้ว
"เออ งั้นรบกวนมึงก่อนแล้วกัน คงไม่นาน ขอบใจว่ะ"
POSTED BY TONETAR AT
*****************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น