เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหน ฉันรู้เธออยู่กับฉันจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจ จะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะรักเพียงเธอคนเดียว ชั่วชีวิต
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 96
ผมนิ่งอึ้งฟังเพลงที่ไอ้ต้าร้องจนจบ เพลงอะไมไรู้ แต่ที่รู้ๆ มันเรียกน้ำตาผมได้อีกครั้ง แม่งเอ้ยกูสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ไอ้ต้านะไอ้ต้า เสียงปรบมือดังกึกก้องทันทีที่ไอ้ต้าร้องเพลงจบ ผมนั่งนิ่งมองไอ้ต้าที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ "ชอบป่ะ" ไอ้ต้าถามผมแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม มันไม่ได้กลับไปนั่งที่มันที่ฝั่งตรงข้ามอีกแล้ว ผมนั่งก้มหน้า ไม่ตอบคำถามแต่ในใจตอนนั้นบอกได้เลยว่า แหะๆ ปลื้มมากมาย
"จะเอาไปร้องให้ดาวฟังเหรอ" ผมถามไอ้ต้าเบาๆ ทั้งที่รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่หรอก ไอ้ต้าเงียบไปพักนึง "เออ ใช่ เลยมาซ้อมร้องก่อนอ่ะ" ไอ้ต้าเสือกตอบมาซะอีก โอยยย หัวใจกูที่กำลังพองโตกลับแฟบเหี่ยวลงอีกครั้ง หัวใจนะโว้ย ถึงมันจะมีสภาพเหมือนควยกูตอนนี้ก็เหอะ
"กลับบ้านเหอะ เหนื่อยแล้ว" ผมพูดเสียงเบา แม่งเอ้ยนึกว่าเพลงนี้จะแต่งให้กู กลับแต่งให้ดาวซะอีก ใช่เส่ มึงบอกดาวนี่ว่าจะอยู่ตรงหัวใจ กูคงเป็นใครๆ ทีมึงบอกว่าพบเจอแล้วไม่สำคัญใช่ไหม ผมเรียกเด็กเก็บเงิน ตั้งแต่มานั่งในร้านผมไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ไอ้ต้าลุกย้ายไปนั่งฝั่งตรงข้าม หน้ามันนิ่งจ้องผมอยู่ พอจ่ายเงินเรียบร้อยผมกับไอ้ต้าก็ออกจากร้านไป
ไอ้ต้าขับรถพาผมไปเรื่อยๆ ผมได้แต่นั่งมองข้างทาง ในรถเงียบสนิท ไม่มีเสียงอะไร ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเสียงเราสองคนคุยกัน น้ำตาผมไหลอีกครั้ง แต่ผมไม่กลั้นมันแล้ว ปล่อยให้มันไหลอย่างที่มันต้องการ ผมร้องไห้จนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไอ้ต้ามันพาผมไปไหน
ผมตื่นมาอีกครั้งรถจอดสนิท สองข้างทางมืดสนิทไม่มีแสงอะไรเลย ผมหันไปดูที่นั่งคนขับ ไอ้ต้าไม่อยู่ตรงนั้น นาฬิกาในรถบอกเวลาว่าเลยเที่ยงคืนมาเล็กน้อย กูครบยี่สิบแล้ว โดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ ฉลองวันเกิดด้วยตัวคนเดียว ผมจำได้ว่าพ่อเคยบอกไว้ว่าผมเกิดตอนเที่ยงคืนสามสิบสี่นาที ผมจำได้แม่นเพราะเลขสวย 12:34 AM อีกสามสิบนาทีผมจะครบยี่สิบปีบริบูรณ์
ผมเปิดประตูรถออกไปช้าๆ นั่งในรถนานจนเมื่อยขบไปทั้งตัวเลยอยากไปสูดอากาศยืดเส้นยืดสายบ้าง ไอ้ต้าไปไหนของมันไม่รู้เว้ย ช่างมัน สงสัยคงไปหาที่ซ้อมร้องเพลงบอกรักดาว ผมเงยหน้ามองฟ้า ฟ้ากระจ่างไปด้วยหมู่ดาวพร่างพราย ดวงจันทร์ทอแสงนวล ใครกันวะที่บอกว่าเดือนสวยกว่าดาว ไม่จริงอ่ะ พระจันทร์ดวงใหญ่มีแต่รอยด่างดำเต็มไปหมดเหมือนจะยืนยันที่ผมคิดไว้ว่ามันเป็นเรื่องจริง ดูดาวดวงเล็กๆสิ ส่องแสงประกายระยิบระยับ แล้วเดือนอย่างกูได้แต่ลอยนิ่งอย่างอิจฉา
ผมเงยหน้ามองฟ้า ไม่เคยเห็นฟ้าใสแบบนี้นานแล้วนะ อากาศกรุงเทพมันมีแต่ฝุ่นควัน งั้นแสดงว่ากูไม่ได้อยู่ในกรุงเทพสิ แล้วกูอยู่ที่ไหนวะเนี่ย ผมเดินไปตรงหน้ารถ แสงจันทร์สลัวส่องให้เห็นน้ำกระเพื่อมตามรอยคลื่น หัวคลื่นแตกเป็นฝองกระจายทั่วผืนทราย ลมแรงๆ พัดพากลิ่มเค็มกับไอชื้นมากระทบหน้า เสียงคลื่นซัดหาดทรายดังกระชั้นทุกครั้งที่ผมเดินเข้าไปใกล้
ผมยืนอยู่บนทรายแข็งๆ อยากปล่อยใจให้ผ่อนคลาย ไอ้ต้ามันพากูมาถึงชุมพรแล้วเหรอวะ ป่านนี้มันคงกำลังคุยกับดาวอยู่แน่ๆ เลยปล่อยกูทิ้งไว้ในรถคนเดียว ผมถอดรองเท้าออก ตัวผมยังอยู่ในชุดนักศึกษา ไม่ได้เตรียมอะไรมาซักอย่าง เพราะไอ้ต้ามันไม่ได้บอกนี่หว่าว่าจะมาคืนนี้เลย ถึงถ้ากูรู้ว่ามันมาวันนี้ผมก็อาจจะไม่มากับมันก็ได้ การที่ผมมากับมันอาจจะสร้างความอึดอัดใจให้กับทุกฝ่าย ทั้งดาว ผม และไอ้ต้า
ผมปล่อยให้น้ำทะเลซัดสาดมาถึงเท้าที่เหยียบลงบนพื้นทราย ผมเดินลงไปอีกเล็กน้อย กะจะให้น้ำทะเลที่ซัดมาล้างชำระความรู้สึกน้อยใจที่เกิดขึ้นมาเกือบสัปดาห์ ผมรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่ความน้อยใจหมดลง นั่นหมายถึงความรักของผมที่มีให้ไอ้ต้านั่นหมดลงด้วย ผมถอยหลังขึ้นมายืนบนชายหาดอีกครั้ง มึงต้องการอะไรแน่วะไอ้ต้น มึงอยากเลิกน้อยใจไอ้ต้า แต่มึงไม่อยากเลิกรักมันใช่ไหม ผมกำหมัดแน่นกล้ำกลืนความรู้สึกตัวเองก่อนทรุดนั่งลงบนผืนทรายน้ำตาไหลพราก
เสียงเพลงเบาๆ ดังแว่วมา ผมหันหน้าช้าๆ ไปตามเสียง แสงไฟวับแวมไกลๆ มีคนอยู่ตรงนั้น เงาตะคุ่มของคนคนนึง ร่างสูงโปร่งกำลังก้มๆเงยๆ อยู่ตรงแสงไฟ ผมเห็นก็จำได้แล้วว่าใคร ไอ้ต้านั่นเอง ผมลุกขึ้นยืนปาดน้ำตา ไปคุยกับมันให้รู้เรื่องดีกว่า กูไม่อยากเจ็บอีกแล้ว จะเลิกกันก็บอก จะเงียบกันไว้ทำไม ถ้าในเมื่อใจของมึงไม่ได้อยู่ที่กูอีกแล้ว กูเบื่อกูเกลียดตัวเองที่จะต้องมาเสียน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อมึง
ผมเดินไปช้าๆ ไอ้ต้ายังไม่รู้ว่าผมเดินมา มันก้มหน้าก้มตาพยายามทำอะไรสักอย่าง เสียงเพลงดังออกมาแว่วๆ จากปากของไอ้ต้า เพลงของดาวที่มันซ้อมร้องให้ผมฟังเมื่อค่ำ อารมณ์มันดีเหลือเกินนะไอ้เวร ผมเดินเข้าไปห่างไม่ถึงห้าเมตร ไอ้ต้ามันก็ผุดลุกขึ้นหันหน้าไปทะเลแล้วโวยวาย "เฮ้ย หยุดพัดก่อนได้ไหมวะ กูจะจุดเทียน แม่งจุดไม่ติดซะที" ไอ้ต้ามันโวยวายใส่สายลมที่พัดอื้ออึง ผมยืนนิ่งมองมัน ไอ้ต้าหันมาเห็นผมยืนอยู่มันก็ตกใจ
"เฮ้ย ตื่นไวจังวะ" ไอ้ต้าร้องพลางเดินมาหา ผมก็งงๆ ไอ้ต้ามันยิ้มเขินๆ เดินตรงเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมยืนนิ่งไม่รู้จะทำตัวยังไง ไอ้ต้าคลายอ้อมกอดแล้วจูงผมเดินมานั่งตรงที่แสงเทียนวับแวบกำลังจะดับลง "กูพยายามจุดอยู่นานแล้ว แต่ลมแม่งแรงเลยจุดไม่ติดซะที" ไอ้ต้าพูดเขินๆ ผมมองหน้ามัน เทียนทุกเล่มตอนนี้ดับไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าไอ้ต้าพูดถึงอะไร ผมนั่งมองทะเลที่ซัดเข้ามาเป็นระลอก ในใจเริ่มสับสนว่ามันเกิดอะไรกันแน่กับชีวิตกู
"เอามือมานี่" ไอ้ต้าพูดพลางจับมือผม ผมขยับตามมันไปอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร มือมันพาผมไปสัมผัสกับผืนทรายเรียบๆ แล้วลากเลื่อนไปตรงรอยทรายที่ถูกขีดเขียนเป็นรอย ผมไม่ได้เกิดในคืนวันเพ็ญ แสงจันทร์มันเลยไม่สว่าง ผมไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไรเห็นเพียงเงาตะคุ่มๆของรอยเขียนที่เป็นประโยคยาว
ไอ้ต้าลากมือผมผ่านตัวอักษรที่มันขีดเขียนไว้ทีละตัว เหมือนมันจับมือผมเขียน ผมกับไอ้ต้าตกอยู่ในความเงียบมือผมถูกลากผ่านไปทีละตัว คำที่มันเขียนเป็นภาษาจีน ไอ้ต้ามันลากมือผมผ่านตัวแรกไปมันก็เริ่มร้องเพลง เพลงเดียวกับที่มันซ้อมร้องเมื่อค่ำ ใจผมเต้นแรงขึ้นทุกทีเมื่อมือผมลากผ่านตัวอักษรไปได้เกือบครึ่งทาง มือที่ลากไปสร้างภาพในหัวผม ผมรู้แล้วว่าไอ้ต้ามันเขียนอะไรไว้ ประโยคภาษาจีนที่ผมกับไอ้ต้าเคยพูดบอกกัน จนมือผมลากผ่านตัวสุดท้าย น้ำตาผมก็ไหลอาบแก้ม โผกอดไอ้ต้าแน่น
"เพลงนี้ของมึงนะต้น เพลงนี้ชื่อว่า รักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต" ไอ้ต้ากระซิบบอกผมเสียงเบา ผมกอดมันแน่น คำถามที่ค้างคาว่ามันจะเปลี่ยนไปหรือไม่ผมได้รับคำตอบแล้ว ไอ้ต้ายังเป็นคนเดิม คนที่ผมรักมันสุดหัวใจ ไอ้ต้าเงยหน้ามองผม ก่อนจะประทับริมฝีปากของมันลงบนริมฝีปากสั่นระริกของผม ไออุ่นของความรักถ่ายทอดผ่านริมฝีปากของเราสองคน
ผมปล่อยให้เราสองคนจูบกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ก่อนที่ไอ้ต้าจะถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องหน้าผมไว้ น้ำตามันก็ไหลอาบแก้มเหมือนผมเช่นกัน "กูรักมึงนะต้น มึงคือคนเดียวที่กูพูดคำว่ารักได้จากหัวใจ กูสัญญาว่ากูจะอยู่กับมึงตรงหัวใจ จนชั่วชีวิต" ผมนิ่งอึ้งปล่อยน้ำตาไหลอาบหน้า ไอ้ต้ามันพูดเหมือนเพลง เพลงที่ผมเข้าใจผิดคิดว่ามันแต่งให้ดาว แต่แท้ที่จริงแล้วมันคือเพลงของผมกับไอ้ต้า เพลงของเราสองคน
ไอ้ต้าจับมือผมไว้ แล้วเริ่มต้นร้องเพลงนั้นอีกครั้ง
"ชั่วชีวิตของฉัน ต้องผ่านอะไรมากมาย โหดร้ายและสวยงาม คละเคล้าปะปนกันแต่มีสิ่งเดียวที่รู้ดี ฉันและเธอไม่เคยจะทิ้งกัน แม้วันนั้น จะทุกข์ระทมปวดร้าวเพียงใด
อยากจะบอกเธอ หนึ่งคำที่ฉันมี จะวันนี้พรุ่งนี้ หรือว่าวันไหนไหนเธอคือคนเดียวที่ฉันมี ที่ฉันพูดคำรักจากหัวใจ นานแค่ไหน หัวใจนี้จะขอมีเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหน ฉันมีเธออยู่เสมอจะอยู่ตรงนี้ฉันสัญญา จะรักษารักจริงที่ค้นเจอ บอกกับเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหน ฉันรู้เธออยู่กับฉันจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจ จะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะรักเพียงเธอคนเดียว ชั่วชีวิต"
ไอ้ต้าร้องเพลงไปสะอื้นไป ผมไม่เหลือความรู้สึกน้อยใจอีกแล้ว แปลกตรงที่ความรู้สึกน้อยใจหายไป แต่ความรักของผมที่มีให้มันกลับเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมทั้งๆที่มันมากจนล้นแล้วก็ตาม ผมจับจ้องหน้าไอ้ต้าไว้ตลอดเวลาที่ไอ้ต้าร้องเพลงของเราให้ผมฟัง มือที่จับกันแน่นเหมือนว่าเราจะไม่ยอมให้ใครมาพรากจากกัน ผมก้มลงจูบมันอีกครั้ง ไอ้ต้าเอนตัวลงนอนปล่อยให้ผมประทับริมฝีปากอบอุ่นได้เต็มที่
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ สุดที่รักของผม" เสียงไอ้ต้าพูดแผ่วเบาข้างหู ผมเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนสามสิบสี่พอดี ผมอายุครบยี่สิบปีแล้วพร้อมๆ กับที่ไอ้ต้ามันบอกรัก ผมจ้องมองไอ้ต้า คงไม่มีของขวัญชิ้นไหนที่จะสำคัญไปมากกว่าของขวัญที่อยู่ตรงหน้า ไอ้ต้ามันคือของขวัญจากฟ้าไกล ไอ้ต้ามันคือคำตอบของหัวใจของผมจริงๆ จะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจจะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะ.......
"รักเพียงเธอคนเดียวชั่วชีวิต"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น