ถึงเพื่อนๆ จากไอ้ต้น

ถึงเพื่อนๆ จากไอ้ต้น

และแล้วก็มาถึงตอนนี้ ตอนที่ 100 จนได้ ไม่น่าเชื่อนะครับว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ อย่างที่เคยบอกไว้ว่า ผมไม่คิดมาก่อนหรอกว่าเรื่องราวของผมมันจะยืดยาวแบบนี้ ความตั้งใจแรกคือการที่เขียนคือจะเขียนเรื่องโชว์สนุกๆ เท่านั้น แต่ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ มันไม่ได้มีด้านสนุกด้านเดียว ความเศร้าเสียใจ มันก็คือสีสันของชีวิตเหมือนกัน

มีคนอยู่คนนึงที่มีส่วนที่ทำให้เรื่องนี้เป็นแบบทุกวันนี้ คนที่ยืนเคียงข้างผมมาตั้งแต่ผมจำความได้ คนที่ดูแลเอาใจใส่ผมมาตลอดตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ และเป็นคนที่สอนให้ผมรู้จักความเสียว แหะๆ เป็นคนแรก แต่ไม่ว่าคนคนนั้นจะทำอะไรมาบ้าง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เค้าคือคนที่ผมพูดว่ารักได้เต็มหัวใจ ไม่ได้ดูรักแห่งสยาม แต่เคยได้ยินคำพูดที่ว่า เพลงรักถ้าไม่รักก็เขียนไม่ได้ มันก็คงคล้ายๆ กับเรื่องนี้ เรื่องรักถ้าไม่รักก็เขียนไม่ได้

ผมเคยถามตัวเองหลายครั้งก่อนหน้านี้ ว่าทำไมผมถึงเลือกคนคนนี้มาอยู่ร่วมชีวิต ผมก็ได้รับคำตอบเดิมๆมาโดยตลอดว่า ผมไม่ได้เลือกเอง แต่หัวใจมันเป็นคนเลือกตะหาก แต่ผมก็ดีใจที่หัวใจของผมมันตัดสินใจให้คนคนนี้ได้ดูแลความรักที่ผมมี และผมก็มั่นใจว่า หัวใจของผมเลือกไม่ผิดอย่างแน่นอน

ใช่แล้วครับ คนนั้นคือพี่ต้า หรือไอ้ต้านั่นเอง ผมกับไอ้ต้ามามากมายเหมือนกับที่เพื่อนๆ ได้อ่านกันแล้ว สิ่งที่เราสองคนรู้กันเสมอก็คือ รักของเราถูกสั่งสมมาเองโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ความรักแบบพี่น้องนั่นคือความรู้สึกแรกที่เรามี แต่เมื่อนานวันผ่านพ้นไป เราก็เริ่มเห็นหัวใจของเราเองแล้วว่า เราสองคนนั้นรักกันมากกว่าคำว่าพี่น้อง สายใยของความเป็นพี่น้องหล่อหลอมให้เรารักและเข้าใจ เราสองคนข้ามผ่านส่วนที่ยากที่สุดมาได้นั่นคือการยอมรับ การยอมรับของคนอื่นเป็นเรื่องขี้ผงเมื่อเทียบกับตัวเองว่า เราจะรักพี่น้องตัวเองแบบคนรักได้หรือไม่

อาจเป็นโชคดีของผมกับไอ้ต้า ที่เราสองคนเป็นแค่พี่น้องคนละสายเลือด แต่ต้องยอมรับอย่างนึงว่าผมกับไอ้ต้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องแท้ๆ กันตั้งแต่ต้น จนบางครั้งผมก็หลงลืมไปว่าไอ้ต้ามันเป็นพี่ชายแท้ๆ ของผม การข้ามผ่านเรื่องนี้ของผมมันไม่ง่ายเลย แต่เมื่อผ่านมันได้แล้วผมกับพบว่ามันง่ายนักที่เราจะยอมรับเรื่องนี้กับคนอื่นได้

คงไม่มีอะไรที่จะพูดได้มากกว่าคำขอบคุณ เรื่องของผมยังไม่จบ ความรู้สึกต่างๆที่เพื่อนๆแสดงออกมาผ่านคอมเมนต์ล้วนเป็นแรงผลักดันให้คนอย่างผมมีโอกาสสร้างความสุขมาจนถึงทุกวันนี้ ผมพูดได้เต็มปากว่า ถ้าไม่มีทุกคนที่อ่านเรื่องราวของเราสองคน ก็คงไม่มีไอ้ต้นไอ้ต้าแบบที่เพื่อนๆ รู้จัก ผมกับพี่ต้าก็จะเป็นแต่เพียงเรื่องของผมกับไอ้ต้าสองคน ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น ถ้าถามผมว่าทำไมผมถึงคิดจะเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนได้อ่าน คำตอบมันจะถูกซ่อนอยู่ในตอนที่เหลือครับ

สุดท้าย ผมขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่ยอมรับผมกับไอ้ต้ามาเป็นส่วนนึงของทุกคน หากความสุขของผมกับไอ้ต้ามันจะเป็นความสุขของทุกคน เราสองคนก็ยินดีและพร้อมที่จะมอบความสุขนี้ต่อไปครับ

รักทุกคนนะครับ

ต้นไผ่

*****************************************