วันนี้เหนื่อยมากๆ อ่ะๆๆๆ ไม่ได้เย็ดกับไอ้ต้านะโว้ย ต้องดักคอไว้ก่อนพวกมึงมันทะลึ่ง หหุหุ คือวันนี้งานเยอะมากๆ กว่าจะสางงานเสร็จก็กลับถึงบ้านตอนเกือบสามทุ่ม เอาเป็นว่าถ้าแรงยังมี ไอ้ต้นจะลงสองตอน แต่ถ้าโดนไอ้ต้าเล่นงานก็เหลือตอนเดียว เหอๆ
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 95 อ้าๆๆๆๆ อู๊วววววว
"กูจะไม่ยกโทษให้มึง จนกว่ากูจะเย็ดมึงครบเจ็ดที เท่ากับที่มึงหลอกกูว่าเย็ดไอ้โทนไป" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าหน้าแดงจัด ไม่รู้เหราะอายที่กูจับได้ หรือว่าอายที่จะโดนกูเย็ด "ไม่ให้ว้อย ตั้งเจ็ดที ใครจะไปรับไหว" อ้าววว ไอ้ห่าต้า ทำไมมึงปฏิเสธล่ะวะ ก็มึงผิดเต็มประตู
"งั้นกูโกรธมึงนะ" ผมแกล้งพูดงอนๆ ไอ้ต้าจ้องหน้าผมแล้วถอนหายใจยาว "อย่าโกรธดิ" ผมยังทำหน้านิ่ง หุหุ เดี๋ยวมึงก็ยอมกูเองละวะ ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไร "เฮ้ยต้น โกรธจริงเหรอวะ" นั่นไงละ ร้อนตัวแล้ว ผมนิ่งเงียบต่อ "เออ ยอมก็ได้ แต่ไม่ใช่วันนี้นะ" ไอ้ต้าพูดเสียงเบา "ทำไมไม่เป็นวันนี้อ่ะ" ผมถามมันบ้าง "เอาเหอะน่า ถ้ามึงหายโกรธกู กูจะยอมให้มึงทำอะไรก็ได้ตามใจชอบเลย จะเจ็ดทีแปดทีก็ได้ถ้ามึงไหว แต่อย่าเพิ่งเป็นวันนี้ เอาไว้เป็นเสาร์หน้าแล้วกันนะ" ไอ้ต้าบอกผมยืดยาว ทำไมต้องเสาร์หน้าด้วย อีกตั้งนานอ่ะ
"กูอยากได้วันนี้นี่" ผมทักท้วง จะว่าไปถ้าวันนี้ไอ้ต้นก็ไม่ไหวหรอก แม่งเหนื่อยจะตาย "จะเอาหรือไม่เอา ถ้าอยากได้เจ็ดทีติดต่อกัน ไปรอวันเสาร์หน้า" แม่งเอ้ย เอาไงดีวะ ไอ้ต้าพูดต่อ "แต่ถ้ามึงเอาวันนี้ได้ทีเดียว แล้วอดไปเจ็ดปี" เหี้ยเส่ ใครจะไปรอไหว กูอยากเย็ดมึงทุกวันนะ เรื่องอะไรจะให้กูรอไปเจ็ดปี แต่เอ๊ะ ทำไมต้องเป็นวันเสาร์หน้าด้วยอ่ะ ผมเหลือบมองปฏิทิน เสาร์หน้าก็วันที่สี่กรกฎา เฮ้ยย นั่นวันมันเกิดกูนี่หว่า
"เสาร์หน้ามีอะไรวะ" ผมแกล้งถามทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นวันเกิดตัวเอง ฮู้ยยยย ได้เย็ดไอ้ต้าฉลองการเข้าสู่ปีที่ยี่สิบของตัวเอง นอกจากมันจะบรรลุนิติภาวะแล้ว มันยังจะบรรลุจุดสุดยอดอีกเจ็ดหน โอยยยยย แจ่มมมม "ก็ทางสะดวกไง กูจะชวนมึงไป.." ไอ้ต้าเงียบจ้องหน้าผม หุหุ จะพากูไปฉลองวันเกิดอ่ะเส่ โอ้ยๆๆ ถึงเสาร์หน้าเร็วๆดิ
"กูจะพามึงไปเยี่ยมดาวกับลูกมันน่ะ" เพล้งง โครมมมม เปรี้ยงงง หน้าแหกใจสลาย ไอ้เหี้ยต้า วันเกิดกูเนี่ยมึงจะพากูไปเยี่ยมแฟนเก่ามึงกับหลานเหรอวะ แสรดดดดดดดดดดดดดดดด "ไปกับกูนะ กูอยากเห็นหน้าหลานว่ะ" ไอ้ต้าพูดหน้าตาเฉยย แต่ผมอ่ะสลดแล้ว แม่งเอ้ย ไอ้ที่คิดไว้ว่าจะได้ฉลองวันเกิดตัวเอง กลับกลายเป็นว่ามันจะกลายเป็นวันที่ทำร้ายความรู้สึกกูซะงั้น แม่งน่าน้อยใจฉิบหายเลย
"ว่าไงวะ ไม่ติดอะไรนี่ ไปกับกูนะ แล้วกูจะยอมให้มึงเอาเจ็ดที" เหี้ยยเอ้ย ไอ้ต้า มึงไม่รู้ความรู้สึกกูบ้างเลยเหรอวะ เป็นพวกมึงจะรู้สึกยังไง ผมนิ่งเงียบ แม่งให้กูเอาเจ็ดที แต่มึงลืมวันเกิดกูเนี่ย จะคุ้มกันเหรอวะ "นะต้น ไปด้วยกันนะ เอารถไอ้โตไป จะได้นั่งเป็นเพื่อนกูด้วย กูขับไปชุมพรคนเดียวเหงาแย่เลย ถ้ามึงไม่ไปอ่ะ" ฮึ ปล่อยแม่งมึงเหงาไปเส่ เสือกจะไปหาเมียเก่า ทำไมวะ อย่าบอกนะว่าลูกดาวอ่ะเป็นลูกมึง
"ดูก่อนแล้วกัน ไม่รู้ว่าว่างป่าว" ผมพูดเซ็งๆ หน้าไอ้ต้าตอนนี้ยังไม่อยากจะมอง แต่ไอ้ต้ามันกลับกอดผมไว้ "ไปเหอะนะ รับรองว่าสนุก จะได้ไปเจอหลานด้วยไง" แม่งเอ้ย กูอยากจะร้องไห้ มึงไม่รู้ตัวสักนิดเลยเหรอวะว่ากูรู้สึกยังไง ผมนิ่งเงียบ ไอ้ต้าก็เอ่ยขึ้นเบาๆ "อย่าโกรธกูเลยนะต้น ที่กูโกหกเรื่องไอ้โทนน่ะ กูมีเหตุผล" ไอ้ต้าพูดกับผม มือมันลูบหัวผมไปด้วย "เหตุผลอะไรของมึง" ผมถาม ไอ้ต้าคลายอ้อมกอดมามองหน้าผม "บอกไม่ได้ อยากรู้จะบอกวันเสาร์" โหยยย ไอ้สัดหมา กว่าจะถึงวันเสาร์กูคงคลั่งตาย
เหตุการณ์ในวันนั้นจบลงด้วยการไม่มีอะไรกัน เฮ้ยย จริงนะโว้ยย ไม่ใช่แค่วันนั้นวันเดียวด้วย ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่กูกลับมาจากรับน้อง จนถึงวันศุกร์ เกือบอาทิตย์ที่กูกับไอ้ต้าไม่ได้มีอะไรกันแม้แต่ครั้งเดียว ไอ้ต้ามันก็ไม่เสียบด้วยให้เหตุผลว่าเหนื่อย โหยยแม่ง สภาพกูเลยเป็นซอมบี้ จิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลย ไอ้ต้าแม่งก็จำไม่ได้จริงๆล่ะมั้งว่าวันเสาร์ที่มันชวนไปหาดาวถึงชุมพรเนี่ย มันสำคัญกับกูยังไง
ตอนนั้นบอกได้เลยว่าโกรธไอ้ต้ามันมาก แต่ผมไม่อยากเรียกร้องอะไรจากมัน เกิดผมโวยวายแล้วไอ้ต้ามันบอกว่ามันจะกลับไปคบกับดาวจะให้ทำไง แม่งกูคงตายแน่ๆ แล้วถ้าเกิดไปเจอลูกดาวหน้าเหมือนไอ้ต้าขึ้นมานี่กูอาจบ้าได้ โอยยยย อะไรกันวะเนี่ยชีวิตกู เมื่อตอนที่แล้วยังสนุกอยู่เลย ตอนนี้เครียดอีกแล้ว เพื่อนๆที่มหาลัยแม่งก็มีแต่คนทัก คือผมเวลาเครียดนี่หน้าจะนอยมากเลย เลยพยายามไม่เครียด แต่ไอ้ต้าแม่งก็เล่นกูกินข้าวปลาไม่ลง ไปซ้อมบาสก็ห่วยแตก เรียนก็ไม่รู้เรื่อง โอยยยย เหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน เกิดอะไรวะเนี่ย
เย็นวันศุกร์ผมกำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน ไอ้ต้าก็โทรมา "อือม์" ผมรับสาย น้ำเสียงเริ่มไม่เป็นตัวเองอีกแล้ว บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่อยากคุยกับไอ้ต้ามันเลย ยิ่งคุยมันยิ่งช้ำใจ ไอ้ต้าเองก็ทำตัวเหมือนห่าง ถึงกลางคืนเราจะนอนกอดกันเหมือนทุกคืน ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร ไอ้ต้ามันก็ทำตัวเฉยชาไปซะอย่างนั้น "เออ อยู่ไหนแล้วเนี่ย มาเจอกูที่เซ็นทรัลนะ" ไอ้ต้าบอกผม ผมก็งงๆ ว่ามันจะชวนไปทำไม "ไปทำไม" ผมถามเสียงเบาๆ อย่างที่บอกว่ายิ่งคุยยิ่งช้ำ ไอ้ห่าแม่งเห็นแฟนเก่าดีกว่ากู
"ไปซื้อของไง พรุ่งนี้จะไปเยี่ยมหลาน ไม่มีของฝากไปก็น่าเกลียดแย่" โหยยย ไอ้ต้า มึงจะตอกย้ำกูอะไรนักหนา ของขวัญกูล่ะของขวัญ กูอุตสาห์ไปสักมาเป็นของขวัญให้มึงในวันเกิดมึง พอถึงวันเกิดกูมึงกลับลืมซะงั้น แสรดดดดดดดดดดดดด เดี๋ยวกูไปประตูน้ำโพลีคลินิกลบรอยสักปานแดงปานดำเลยนี่ "เออ เดี๋ยวตามไป" ผมพูดเซ็งๆ ใส่โทรศัพท์ ดาวแม่งก็คลอดลูกตั้งนานแล้วนี่หว่า แล้วทำไมมึงต้องมาสนใจมันตอนนี้เนี่ย
ผมนั่งรถออกจากมหาลัยไปตามที่ไอ้ต้านัดไว้ พรุ่งนี้กูจะครบยี่สิบแล้ว ยี่สิบปีของกูแม่งมีอะไรเยอะแยะวุ่นวายไปหมด กูเคยคิดเสมอว่าไอ้ต้าแม่งคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตกู แต่ตอนนี้ความหอมหวานคงเริ่มเหม็นเปรี้ยวแล้ว ไอ้ต้ามันคงรู้ตัวแล้วมั้งว่าจริงๆ แล้วมันรักใคร คงไม่ใช่กูอีกแล้วล่ะ
ผมคิดเรื่อยเปื่อยเหมือนคนไร้เข็มทิศ ผมไม่ได้รู้สึกอกหัก แต่มันเจ็บลึกๆในใจ ฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงพร้อมๆ ความหวังในจิตใจ ช่างแม่งวะ แม่งลืมรักกู ไม่ได้แปลว่ากูต้องลืมที่จะรักมันนี่หว่า ผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจกหน้าต่างรถ มึงมั่นใจแค่ไหนวะไอ้ต้น ว่ามึงรักไอ้ต้า คนในกระจกถามผม ผมจ้องมองว่ามันถามเพื่ออะไร "ทำไมกูจะไม่มั่นใจ ผมรักคุณคนเดียวชั่วชีวิตไง มึงจำได้ใช่ไหมว่ากูพูดกับไอ้ต้า" ผมพึมพำตอบไอ้ต้นในกระจก มันยังมองผมท้าทาย
"แล้วมึงมั่นใจไหมล่ะว่า ไอ้ต้ายังคงรักมึงอยู่" ไอ้เวรต้นในกระจกถามผมกลับ ผมอึ้งหยุดคิด ก่อนยิ้มให้มัน "กูไม่สน สิบห้าปีก่อนกูยังไม่สนเลยว่าไอ้ต้าจะรักกูไหม แต่ไม่ได้แปลว่ากูต้องไม่รักมันนี่" ผมตอบตัวเอง จริงอยู่ที่ถ้าเรารักใครสักคนมากมายเพียงใด หากเขาไม่มีใจให้ มันก็คงเจ็บ แต่สำหรับกูแล้วคงแตกต่างกัน ถึงไอ้ต้ามันไม่ได้รักผมแบบแฟนอีกต่อไป แต่ก็ไม่ได้ว่ามันจะไม่รักผมเหมือนน้องชายอย่างที่ควรจะเป็น
ผมลงรถตรงหน้าเซ็นทรัลพอดี ฟ้ามืดแล้ว ไม่ได้นะไอ้ต้น มึงต้องเข้มแข็ง จะเดินหนีไอ้ต้ามันไม่ได้นะเว้ยย ถึงผมจะน้อยใจเสียใจมากแค่ไหนที่ไอ้ต้ามันลืมวันสำคัญที่สุดในชีวิตผม ผมก็ต้องทนผ่านไปให้ได้ อีกไม่ถึงห้าชั่วโมง ผมก็จะครบยี่สิบปีพอดี มันอาจจะหมดเวลาความสุขของมึงก็ได้ ช่วงชีวิตที่เหลือของมึงก็คงจะมีแต่ความเจ็บช้ำ
ผมโทรหาไอ้ต้า พอรู้ว่ามันอยู่ตรงไหนก็เดินไป ใจผมลอยละล่องพากายไปไร้จุดหมาย เสียงสุดท้ายก่อนไอ้ต้าวางหูยังได้ยินสะท้อน "กูอยู่แผนกเด็กอ่อน ตามขึ้นมาเลย" จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ ลูกมึงหรือก็ไม่ใช่ มึงบอกกูเองนี่ว่าไม่ได้มีอะไรกับดาวนานแล้วแต่มันก็ยังท้อง สงสัยเชื้ออสุจิจะกระฉูดข้ามจากคณะวิศวะของไอ้ต้า ไปตกแหมะบนหอยน้องดาวที่นั่งเรียนอยู่คณะบัญชี มันเคยบอกกูนี่ ว่าจะไม่สนดาวแล้ว เพราะมันมีเดือนอยู่ทั้งคน แต่เพราะเป็นเดือนที่มีเดือย มันคงเบื่อแล้วมั้ง
ผมเดินช้าๆ ค่อยๆโผล่หน้าไปตรงแผนกเด็กอ่อน ไอ้ต้าอยู่ตรงนั้น มือถือของพะรุงพะรังหน้าตาสดใส ผิดกับกูที่หมองลงคล้ำลงทุกที เฮ้ออออ ใจกูไปแล้ว กายกูคงตามไปไม่ช้า ไอ้ต้านะไอ้ต้า มาทำให้กูรักทำไมวะ "เฮ้ยมาแล้วเหรอวะไอ้ต้น รอตั้งนาน" ไอ้ต้าร้องเรียกผมแต่ไกล ผมยิ้มแห้งๆให้มัน ไอ้ต้าสบตาผม เหมือนมันมีอะไรซับซ้อนซ่อนอยู่ข้างใน
"ช่วยกูถือของหน่อยสิ" ไอ้ต้าพูดพลางส่งถุงให้ ผมรับของมาถือไม่พูดอะไร ตอนนี้ไอ้ต้ามันเป็นคนใหม่แล้ว มันจะมาสนอะไรกับกูล่ะ อาทิตย์เดียวยังทำกูเจ็บได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่แคร์ไม่สนใจ ผมก้มหน้า กล่องหลายใบอยู่ในถุง ผมไม่รู้ว่ามันมีอะไรบ้างเพราะทุกกล่องถูกพันห่ออย่างสวยงาม นี่ไงของขวัญของหลานกู ของขวัญของลูกดาว
ไอ้ต้ายืนเลือกถุงเท้าเด็กเล็กอยู่ "มึงว่าอันไหนสวย" ไอ้ต้าถามผม ผมไม่ตอบอะไร เข้มแข็งไว้เว้ยต้น มึงไม่เคยนอยขนาดนี้นี่หว่า "พี่มีแบบที่หนากว่านี้ไหมครับ" ไอ้ต้ายังคงสนใจแต่ถุงเท้าที่ตอนนี้มันคงมีคุณค่ามากกว่าผม คนขายหยิบถุงเท้าคู่ที่หนากว่าตรงตามความต้องการของไอ้ต้ามาให้ ใช่สิ ตอนนี้กูคงไม่ตรงตามความต้องการมึงแล้วนี่ ไอ้เรื่องเจ็ดทีเจ็ดหนนั่นมันโกหกทั้งเพใช่ไหม ในเมื่อเรื่องไอ้โทนมึงยังโกหกเป็นตุเป็นตะ แล้วเรื่องแค่นี้มึงคงสบาย
ไอ้ต้าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วมันก็หันมายิ้ม หน้าตามันดูมีความสุขมากทีเดียว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคิดอะไรกับผม ไม่น่าเชื่อว่าแค่อาทิตย์เดียวจะเปลี่ยนไปได้มากแบบนี้ ผมมองกระเป๋าตังค์ในมือไอ้ต้าที่เปิดอ้าอยู่แล้วก็ต้องอ้าปากค้างตาม การ์ดที่มันทำไว้ใส่ในกระเป๋าตังค์นั้นตอนนี้ไม่มีแล้ว ผมก้มหน้ากลั้นน้ำตาคลื่นความเสียใจ ไม่มีแล้วใช่ไหมที่มึงเคยบอกกูว่า ผมรักคุณเพียงคนเดียวชั่วชีวิต
"ไปเหอะต้น ไปหาอะไรกินกัน กูมีอะไรที่มึงต้องแปลกใจจะเล่าให้ฟัง" ไอ้ต้าพูดเสียงมีความสุข มันโอบบ่าพาผมที่ถือถุงของพะรุงพะรังไปขึ้นรถ แล้วขับไปถึงร้านอาหารประจำที่ผมกับไอ้ต้ามากินกันบ่อยๆ ผมวางของลง นั่งฝั่งตรงข้ามกับไอ้ต้า ที่ที่ผมไม่คุ้นเคยเพราะตั้งแต่ผมกับไอ้ต้าเป็นแฟนกัน ที่นั่งประจำคือต้องนั่งข้างเดียวกัน เหมือนไอ้ต้าจะไม่รู้ตัว มันยิ้มให้ผมอย่างจงใจ
"กินอะไรดีอ่ะ" ไอ้ต้าพูดพลางพลิกเมนู ต้มยำอกหักมีไหมวะกะจะได้แดกทั้งหม้อ ผมเหลือบตามองไอ้ต้ามันทำหน้าระรื่นอารมณ์ดี "ไหนบอกว่าจะมีอะไรบอกให้แปลกใจ" ผมรวบรวมกำลังถามไอ้ต้า ไอ้ต้าเงยหน้ามาแต่ก็ก้มไปอ่านเมนูต่อ ผมมองมันสั่งอาหารไปเรื่อยๆ ภาพไอ้ต้ามันห่างไปเรื่อยๆเหมือนว่ามันกับผมไม่ได้นั่งอยู่ด้วยกัน ผมเกร็งตัวข่มใจไว้ไม่ให้สะอื้น ไม่ได้นะไอ้ต้น มึงต้องเข้มแข็ง
ไอ้ต้าสั่งอาหารเสร็จมันก็นั่งจ้องหน้าผม ผมบอกตัวเองไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง มันไม่พูดอะไรสักคำ ผมอึดอัดจนต้องเอ่ยถาม "ไหนมึงบอกว่ามึงมีอะไรจะให้กูแปลกใจ" ผมถามคำถามเดิมอีกครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไร สิ่งที่เหนี่ยวรั้งตัวผมไว้ได้คือการที่เราเป็นพี่น้องกัน ถ้าไอ้ต้าเป็นคนอื่น ป่านนี้ผมไม่ทนอยู่แบบนี้หรอก โชคชะตาความรักเล่นตลกกับผมอีกครั้ง จากพี่น้องกลายเป็นคนรัก มันกำลังจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกครั้งแล้วใช่ไหม
อาหารถูกวางเสิร์ฟบนโต๊ะ ผมจ้องมองอย่างไม่รู้สึกอะไร หิว แต่กินอะไรไม่ลง เหมือนกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า รัก แต่พูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน ความกดดันถาโถมเข้าใส่ "เดี๋ยวกูมานะ" ผมพูดพลางผุดลุกไปทางห้องน้ำ ปลดปล่อยน้ำตาเสียทีคงจะดีเหมือนกัน วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ผมกับไอ้ต้าจะได้ใช้คำว่าแฟน ถ้าของขวัญอายุครบยี่สิบปีมันคือความเสียใจ ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้หรอก มอบให้กูวันนี้เลยก็ได้
ผมเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูแล้วร้องไห้ เสียงเพลงในร้านดังแผ่วมา ทำไมกูไม่ถามมันวะ ว่ามันเป็นอะไร ถึงได้เปลี่ยนแปลงไปแบบนี้ ทำไมกูไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่ามันยังรักผมอยู่
ผมปล่อยตัวเองดำดิ่งสูความเศร้า มีคนไม่กี่คนที่ทำให้ผมเสียน้ำตาได้ ไอ้ต้าเป็นหนึ่งในนั้น เกือบปีที่ผ่านมาไอ้ต้าเคยทำให้ผมร้องไห้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เรื่องราวมันจบอย่างมีความสุข ใช่สิ มันจบไปแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องมีอีก ผมปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ถึงกูจะเลวแค่ไหน กูก็มีหัวใจเหมือนคนอื่นเหมือนกัน แต่สิ่งที่มึงต้องทำไห้ได้นะไอ้ต้น คือต้องเข้มแข็ง
ผมเช็ดน้ำตาจนแห้ง สัญญากับตัวเองว่าจะไม่เสียน้ำตาอีกครั้ง เสียงเพลงที่เคยดังกลับเงียบไปเหมือนจะย้ำเตือนว่าผมต้องอยู่คนเดียว ผมสูดอากาศเต็มปอดแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ร้านทั้งร้านเงียบสนิท ไอ้ต้าไม่อยู่ที่โต๊ะ โลกนี้มีเพียงกูคนเดียวจริงๆ ผมเดินเหม่อลอยไปที่โต๊ะ ไอ้ต้าไปไหนวะ มันคงแอบไปโทรศัพท์หาดาวมั้ง เสียงในร้านดังขึ้นอีกครั้ง ไอ้ต้านั่งอยู่กลางเวที มันจับจ้องผมอยู่ ใจผมเต้นแรงขึ้นทุกทีตามเสียงเพลงที่ผมไม่คุ้นเคย
"ชั่วชีวิตของฉัน ต้องผ่านอะไรมากมาย โหดร้ายและสวยงาม คละเคล้าปะปนกันแต่มีสิ่งเดียวที่รู้ดี ฉันและเธอไม่เคยจะทิ้งกัน แม้วันนั้น จะทุกข์ระทมปวดร้าวเพียงใด
อยากจะบอกเธอ หนึ่งคำที่ฉันมี จะวันนี้พรุ่งนี้ หรือว่าวันไหนไหนเธอคือคนเดียวที่ฉันมี ที่ฉันพูดคำรักจากหัวใจ นานแค่ไหน หัวใจนี้จะขอมีเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหน ฉันมีเธออยู่เสมอจะอยู่ตรงนี้ฉันสัญญา จะรักษารักจริงที่ค้นเจอ บอกกับเธอ
เธอคือของขวัญจากฟ้าไกล คือคำตอบของหัวใจ ชีวิตจะยากเพียงไหน ฉันรู้เธออยู่กับฉันจะอยู่ตรงนี้ตรงหัวใจ จะพบเจอใครใครไม่สำคัญ เพราะว่าฉันจะรักเพียงเธอคนเดียว ชั่วชีวิต
******************************************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น